jak wygląda pies akita

Akita ( jap. 秋田犬 – akita inu; z jap. inu – pies) – rasa psa zaliczana do grupy szpiców i psów pierwotnych. Wyhodowana w Japonii pierwotnie do walk psów, później użytkowana również do polowań. Współcześnie pełni funkcje psa stróżująco-obronnego oraz psa do towarzystwa. Jest to największa rasa spośród ras japońskich. Rasa: Akita [jap. 秋田犬] Sekcja: szpice azjatyckie i rasy pokrewne Pochodzenie: Japonia Użytkowość: pierwotnie do walk psów, później użytkowane również do polowań. Współcześnie pełnią funkcje psa stróżująco-obronnego oraz psa-towarzysza. Są to największe psy spośród ras japońskich. Wzorzec rasy FCI: TUTAJ Wymiary: Obejmuje ona około 40 ras, jak psy zaprzęgowe, północne psy myśliwskie, szpice europejski i szpice azjatyckie. Najpopularniejsze szpice to husky syberyjski, samoyed, alaskan malamute, akita, chow chow, szpic miniaturka pomeranian, szpic japoński i shiba inu. Nie występuje szpic polski, angielski czy też chiński. Pola Raksa w latach 60. i 70. wzbudzała zachwyt, szczególnie wśród męskiej części widowni. Trudno w to uwierzyć, ale gwiazda, która zdobyła sławę dzięki takim produkcjom, jak m.in Akita amerykańska jest psem trudnym do ułożenia. Poprzednie Następne . Tagi Artykułu: akita amerykańska, akita amerykańska a dziecko, akita amerykańska cena, akita amerykańska historia, akita amerykańska o rasie, Wie Kann Ich Mit Einem Mann Flirten. Pochodzenie Ponieważ akita amerykańska wywodzi się w prostej linii od akity japońskiej, ich historia od początku powstania rasy jest wspólna. Akita w swojej pierwotnej postaci jest najstarszą rdzennie japońską rasą psów, które przez długie lata były wykorzystywane do polowania na dziki i hodowane w czystości rasy. Podział rozpoczął się w momencie, kiedy w XIX wieku znane ze swej waleczności akity zaczęto wykorzystywać do walk psów. Dla zwiększenia ich siły i waleczności postanowiono skrzyżować je z psami bojowymi, przede wszystkim z tosą inu. Doprowadziło to do powstania potężnego, agresywnego psa, który miał jednak niewiele wspólnego z czystej krwi akitą. Te silne psy zyskały jednak ogromną popularność, najpierw były hodowane równolegle z pierwotną akitą, potem stopniowo zaczęły ją wypierać. To spowodowało, że pierwotna japońska akita matagi była niemal na wyginięciu. W jej obronie wystąpił burmistrz Odate - Shigeie Izumi, którego energiczne działania w 1919 roku doprowadziły do zatwierdzenia ustawy o zachowaniu czystości rasy. Wytypowano dziewięć najlepszych psów i uznano je za "pomnik przyrody". Co najważniejsze, zakazano walk psów a akitę oficjalnie uznano za "narodowego psa Japonii" i zabroniono jej wywozu poza terytorium kraju. II wojna światowa gwałtownie zatrzymała odbudowę rasy, ciężkie warunki spowodowały, że psy albo wyginęły, albo zostały przeznaczone na mięso i skóry. Szanse na przetrwanie miały tylko używane przez wojsko owczarki niemieckie. Chcąc ratować akity, zaczęto je krzyżować z owczarkami, co jeszcze bardziej zagmatwało ich rodowód. Jeśli chodzi o czystej rasy akity matagi, zawieruchę wojenną przetrwało zaledwie około dziesięciu psów. Istniejące po zakończeniu wojny akity można podzielić na trzy typy: 1) akita matagi 2) akita do walk psów, pochodząca z krzyżówek akity z psami bojowymi 3) owczarko-akita, będąca skrzyżowaniem akity z owczarkiem niemieckim Po wojnie Japończycy powrócili do swoich opracowanych jeszcze przed jej wybuchem planów hodowlanych i konsekwentnie podtrzymali chęć odbudowania rasy wyłącznie w oparciu o pierwotne akity matagi. Odszukano wszystkie ocalałe psy tego typu i opracowano XXX-letni, bardzo szczegółowy plan ratowania japońskiej akity, który bardzo konsekwentnie, w całości zrealizowano. Dzisiaj akita jest w Japonii rasą niezwykle popularną, hodowaną na bardzo wysokim i wyrównanym poziomie, znaną i cenioną na całym świecie. Historia akity hodowanej do walk psów również miała ciekawy ciąg dalszy, ponieważ psy te miały nadal swoich zagorzałych zwolenników. Pierwsze akity tego typu wywieziono do Stanów już w 1937 roku, jako prezenty dla amerykańskich przyjaciół. Po wojnie wiele akit wyjechało z Japonii do Ameryki wraz z powracającymi do kraju amerykańskimi żołnierzami. Były to prawie wyłącznie psy pochodzące ze skrzyżowania akity z psami bojowymi. Japończycy definitywnie odeszli od hodowania psów w tym typie, za to Amerykanie, którym właśnie te psy bardzo się podobały, poszli w kierunku hodowli psów dużych, silnych, bardzo wyraźnie odbiegających od pierwotnego typu akita matagi. Nazwali je akitą amerykańską. Oburzeni tym Japończycy stwierdzili, że hodowane przez Amerykanów akity tak bardzo odbiegają od akity japońskiej, że nie zgadzają się by w nazwie psa było słowo „akita”. Sytuacja hodowlana akity amerykańskiej stała się bardzo skomplikowana. W Japonii, w okresie powojennej odbudowy rasy ogromną, choć raczej krótkotrwałą popularność zyskał pies o imieniu Kongo-go z linii Dewa, dzięki czemu stał się ojcem większości przychodzących w tym czasie na świat szczeniąt, których wygląd nie pozostawiał wątpliwości, że wśród ich przodków znajdują się mastiffy i owczarki niemieckie. Praktycznie wszystkie psy, które trafiły do Stanów miały więc w rodowodzie przodków z linii Dewa. Były to psy inteligentne, łatwo adoptujące się w każdym środowisku i nawiązujące kontakt z człowiekiem, dzięki czemu szybko zdobyły sympatię amerykańskich hodowców. W 1956 roku powstał Amerykański Klub Akity a w 1972 roku American Kennel Club uznał rasę. Wydawało się, że nic nie stanie na drodze do rozwoju rasy, jednak wkrótce, na skutek nieporozumień między japońskim i amerykańskim Kennel Clubem, wzajemne relacje uległy zaostrzeniu, wprowadzono nawet zakaz eksportu akit z Japonii do Stanów, co całkowicie zablokowało dopływ nowej krwi japońskiej. To spowodowało że akity amerykańskie zaczęły bardzo wyraźnie odbiegać wyglądem od psów hodowanych w tym czasie w Japoni – były większe, masywniejsze, różniły się także wyglądem i barwą umaszczenia oraz proporcjami anatomicznymi. W 1992 roku JKC i AKC doszły wreszcie do porozumienia, na mocy którego ponownie stał się możliwy import akit z Japonii do Stanów Zjednoczonych, wówczas okazało się jednak, że różnice między dwoma odmianami tej rasy stały się już tak duże, że ich kojarzenie nie jest wskazane. I znowu wszystko powróciło do punktu wyjścia, w tej sytuacji pojawiła się pilna potrzeba znalezienia sposobu na pokonanie tego impasu, tylko nikt nie umiał go znaleźć. Sytuacja wyglądała następująco: były dwa różniące się typy akit, których nie dało się już połączyć. Od momentu podziału na akitę japońską i amerykańską nastąpiło wyraźne wzmocnienie różnic obu ras i znaczący ich rozwój, przy czym obie miały swoich zagorzałych zwolenników i przeciwników. Sytuacja była na tyle skomplikowana i konfliktowa, że wreszcie postanowiono położyć temu kres. W 1996 roku w Tokio odbyła się konferencja z udziałem przedstawicieli kilkudziesięciu państw, którzy doszli do wniosku, że zarówno akita japońska jak i amerykańska to w zasadzie dwa różne typy tej samej rasy. Zdecydowano, że różnice między nimi są jednak na tyle duże, że nie powinno się ich ani kojarzyć, ani wystawiać na tym samym ringu. Pod koniec 1998 roku, na światowej konferencji w Niemczech postanowiono, że akita w typie amerykańskim będzie dla odróżnienia nazywana dużym psem japońskim i zostanie umieszczona w II grupie FCI, razem z molosami. podczas gdy akita japońska pozostanie w grupie V - szpiców i ras pierwotnych. W 2006 roku znowu nastąpiła zmiana: ustalono, że duży pies japoński ponownie zmieni nazwę i będzie się nazywał akitą amerykańską. Dwie różne rasy, dwa wzorce, dwa osobne ringi wystawowe pozwoliły wreszcie zakończyć wieloletni amerykańsko-japoński spór kynologiczny. Duży pies japoński stał się definitywnie akitą amerykańską, opuścił grupę II (molosów) i zajął należne mu miejsce w grupie V (szpiców i ras pierwotnych), obok akity japońskiej. Star of Oregon At Dan Danilo - wł. hodowla Dan Danilo Wygląd Akita amerykańska jest dużym, mocnym, harmonijnie zbudowanym i dobrze umięśnionym psem. Ma bardzo proporcjonalną, prostokątną sylwetkę, prosty grzbiet, szeroką, głęboką klatkę piersiową i mocno umięśnione lędźwie. Stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia wynosi 9:10 u psów i 9:11 u suk. Dolna linia umiarkowanie podciągnięta. Ogon dobrze owłosiony, gruby, wysoko osadzony, noszony na grzbiecie lub na boku, zawsze opadający na grzbiet lub poniżej jego poziomu. Kończyny przednie widziane z przodu proste, śródręcza nieco ukośne, tworzące kąt 15 stopni z linią pionową. Kończyny tylne mocno umięśnione, widziane z tyłu równoległe, widziane z boku umiarkowanie kątowane, z nisko ustawionymi stawami skokowymi. Łapy zwarte, kocie, z grubymi opuszkami. GCH Silver CH, Westminster Winner 2012 Sondaisa Tough Act To Follow Stardust - wł. hodowla Dan Danilo Głowa osadzona na grubej, masywnej, dobrze umięśnionej, dość krótkiej szyi, z minimalnym łałokiem, masywna, szeroka, harmonizująca z tułowiem, w kształcie tępego trójkąta. Czaszka płaska i szeroka między uszami, z płytką bruzdą na czole. Stop wyraźnie zaznaczony. Kufa szeroka i głęboka, szczęka i żuchwa tępego kształtu. Zęby mocne, uzębienie pełne, preferowany zgryz nożycowy, ale dopuszczalny jest także cęgowy. Wargi czarne, nie obwisłe. Nos szeroki, czarny, rozproszenie barwy dopuszczalne tylko u psów o białym umaszczeniu. Oczy ciemnobrązowe, stosunkowo małe, niemal trójkątnego kształtu, obwódki czarne, powieki przylegające. Uszy proste, małe w stosunku do wielkości głowy, stojące, szerokie u nasady, lekko zaokrąglone na końcach, noszone do przodu, prawie wzdłuż górnej linii karku, co jest cechą charakterystyczną rasy. Jeśli, by zmierzyć jego długość, załamiemy ucho psa do przodu, koniec małżowiny usznej powinien sięgać górnej obwódki oka. Wysokość w kłębie: psy: 66-71 cm, suki: 61-66 cm. Ch. Finigan ENDLESS LAKERS LOVE Charakter, usposobienie Mimo, że wśród przodków akity amerykańskiej są molosy, głównie tosa inu a także owczarki niemieckie, to po japońskich przodkach psy te odziedziczyły wiele cech charakteru typowych dla japońskiej akity, między innymi odwagę i pasję do łowiectwa. Choć obecnie nikt ich już nie używa do polowania, to jednak czasem, jeśli tylko złapią jakiś ciekawy trop, nie potrafią sobie odmówić przyjemności pójścia jego śladem i przy tej okazji pogonienia jakiegoś zwierzaka, zwłaszcza jeśli ten nieopatrznie wejdzie im w drogę. Jeśli chodzi o przechodniów oraz inne psy, akita zazwyczaj pozostaje obojętna, natomiast zaczepiona wda się w bójkę i dobrze przeciwnika zapamięta, każde następne spotkanie będzie tego dowodem. Przezorny właściciel akity powinien zawsze prowadzić psa na smyczy, by w każdej chwili móc nad nim zapanować. FINIGAN Inferno de la Noche i REIKAN Sasquehanna Akita jest psem władczym, o bardzo dużej skłonności do dominacji, który zawsze będzie dążył do objęcia przywództwa w stadzie i bardzo niechętnie podporządkuje się swojemu przewodnikowi. W związku z tym wymaga wczesnej i niezwykle starannej socjalizacji oraz wyraźnego ustalenia hierarchii. Wychowanie trzeba zacząć od pierwszego dnia w nowym domu, bo dużo łatwiej jest uczyć niż oduczać. Pies musi zrozumieć, że przywódcą jest jego pan, w przeciwnym razie może próbować podporządkować sobie wszystkich domowników. Właściciel natomiast musi pamiętać o tym, że brak jego reakcji na jakieś zachowanie akita potraktuje jako przyzwolenie, niepożądane zachowania powinny być więc natychmiast korygowane. Nie wolno tego odkładać na później, bo utraty zdobytego przywileju pies łatwo nie zaakceptuje. Maroteam Boston at Buckshot Do niczego nie można psa zmusić, ale jeśli spokojnie mu pokażemy, czego od niego oczekujemy, a następnie cierpliwie i konsekwentnie to wyegzekwujemy, chętnie będzie współpracował. Trzeba jednak zdawać sobie sprawę z tego, że z akitą nic nie jest dane na zawsze, jest to pies, który cały czas będzie wypatrywał okazji do przejęcia przywództwa i jeśli tylko uzna, że nadszedł właściwy moment, spróbuje to zrobić. Właściciel musi więc zachować czujność i na każdą taką próbę natychmiast zareagować. Akita jest psem bardzo inteligentnym, który łatwo się uczy, jeśli ma na to ochotę, ale jest dość uparta, musi mieć więc cierpliwego i konsekwentnego nauczyciela, który potrafi ją skłonić do posłuszeństwa. Ci, którzy dobrze znają rasę mówią o żelaznej ręce w aksamitnej rękawiczce. Chodzi o to, by psa nauczyć posłuszeństwa, ale nie stłamsić jego osobowości, ostre metody wychowawcze mogą doprowadzić do tego, że pies stanie się lękliwy, lub wręcz przeciwnie - agresywny. Podstawą sukcesu wychowawczego jest zdobycie zaufania psa, który nie może się bać swojego pana, ale musi uznawać jego autorytet i przywództwo. Tego się nie da wymusić, na to trzeba zapracować. Osiąga się to wyłącznie spokojem i konsekwencją a nie krzykiem, a już w żadnym przypadku nie karceniem. Szczenięta w hodowli Amart Ami Szata Akita amerykańska ma niezbyt długą, gęstą i zwartą, dwuwarstwową sierść, składającą się z bardzo obfitego, miękkiego, wełnistego podszerstka i dość sztywnego, trochę dłuższego, nieco odstającego od tułowia włosa okrywowego. Szata akity powinna być gruba i puszysta, sierść na głowie i dolnej części kończyn wyraźnie krótsza i przylegająca. Długość włosa na kłębie i zadzie winna mieć około 5 cm, a więc nieco więcej, niż na reszcie tułowia. Na ogonie włos znacznie dłuższy, robi wrażenie puszystego, ale nie tworzy pióra. Umaszczenie: dopuszczalne są wszystkie kolory: czerwony, płowy, biały itd. Sierść może być także w łaty lub pręgowana. Kolory powinny być błyszczące i wyraziste, natomiast znaczenia równomierne, kontrastujące, z maską lub strzałką bądź bez nich. Białe psy (jednolitej maści) nie mają maski. Pinto (łaciate) na białym tle mają duże, równomiernie rozmieszczone łaty na głowie oraz na więcej niż 1/3 powierzchni tułowia. Kolor podszerstka może się różnić od barwy włosa okrywowego. Finigan SIL-KOD BASSITA Sierść akity amerykańskiej wymaga nieskomplikowanej pielęgnacji, głównie systematycznego szczotkowania, które pozwala na utrzymanie jej w idealnym stanie. Dwa razy w roku akita bardzo intensywnie linieje i w tym okresie trzeba psa starannie szczotkować i wyczesywać nawet 1-2 razy dziennie, żeby jak najszybciej usunąć martwą sierść i podszerstek. Więcej na temat pielęgnacji sierści akity amerykańskiej i przygotowania psa do wystaw - kliknij tutaj Zdrowie Akity są z reguły psami zdrowymi i odpornymi. Ich właściciele muszą się jednak liczyć z możliwością wystąpienia chorób oczu, takich jak postępujący zanik siatkówki (PRA) i katarakta. U psów tej rasy zdarzają się także schorzenia układu autoimmunologicznego, które powodują, że układ odpornościowy psa zwalcza komórki własnego organizmu. Do tego typu chorób należą: pęcherzyca, sebaceous adenitis (SA) powodujące niszczenie gruczołów łojowych, syndrom Vogt-Koyanagi-Harada (VKH), objawiający się depigmentacją, masywnym łysieniem i utratą pazurów oraz autoimmunologiczna niedoczynność tarczycy. Zdarza się także nadwrażliwość na niektóre środki anestezyjne. Ponieaż akita jest psem dużym i ciężkim, jej właściciel musi liczyć się także z możliwością wystąpienia dysplazji oraz skrętu żołądka. Do kogo pasuje ten pies ? Akita amerykańska nie jest psem dla każdego, wszystko zależy od tego, czy właściciel potrafi zrozumieć i zaakceptować jej psychikę i odpowiednio z nią postępować. Jest to wielka indywidualistka, która najchętniej robi to, na co ma w tej chwili ochotę. Nie spełni oczekiwań osoby, która marzy o psie perfekcyjnie wykonującym wszystkie komendy, siadającym, warującym i przychodzącym na każde zawołanie. Akita ma bardzo niezależną naturę, jest uparta i jeśli nie zechce czegoś zrobić, trudno ją będzie do tego przekonać. Raz zdobytej pozycji nie odda, a jeśli ktoś będzie chciał ją zdobytego miejsca w domowej hierarchii pozbawić, może się spotkać z ostrym sprzeciwem. Jeśli już zaakceptuje czyjeś przywództwo, to zazwyczaj tylko jednej osoby. FOXY LADY Volturnus Jako szczenię akita bardzo lgnie do ludzi, cały czas domaga się ich zainteresowania. Z wiekiem staje się coraz bardziej nieufna zwłaszcza w stosunku do obcych, dlatego okres dorastania ma niezwykle istotne znaczenie dla jej późniejszych relacji, zarówno z ludźmi jak i innymi zwierzętami. Podstawą sukcesu w wychowaniu akity jest bardzo wczesna socjalizacja i równie wyraźne określenie miejsca psa w domowej hierarchii. Nie wolno tego odkładać na później, bo pozbawienia któregokolwiek z nabytych uprawnień łatwo nie zaakceptuje. Są trzy podstawowe elementy postepowania z akitą: łagodność, cierpliwość i konsekwencja. Psa trzeba uczyć i wychowywać a nie tłamsić i zmuszać do posłuszeństwa, bo to niszczy osobowość i charakter, a do tego może wyzwolić agresję. Jej właściciel cały czas musi o tym pamiętać. DEBRA Amakita Akita nie znosi przymusu, znacznie więcej można osiągnąć spokojem i cierpliwością, zbyt ostre traktowanie może wywołać efekt przeciwny do zamierzonego. Jeśli jednak starczy nam cierpliwości żeby psa odpowiednio wychować, będzie najwierniejszym przyjacielem całej rodziny. Kluczem do ułożenia dobrych relacji z psem jest poświęcenie mu odpowiedniej ilości czasu i uwagi już od pierwszego dnia w nowym domu. Bierność właściciela i pozwalanie na wszystko, dla akity oznacza akceptację jej zachowania, a trzeba sobie zdawać sprawę z tego, że każde przyznane jej prawo będzie bardzo trudne do odebrania. Zwlekanie z ustaleniem hierarchii jest największym błędem jaki można popełnić w wychowaniu psa tej rasy. Decydując się na kupno akity nie kierujmy się wyłącznie jej imponującym wyglądem, ale poważnie zastanówmy się czy poradzimy sobie z jej trudnym, ale fascynującym charakterem. Nie jest to pies dla osoby, której brakuje dystansu, cierpliwości i przede wszystkim konsekwencji. Akita potrzebuje właściciela, który ją zaakceptuje taką jaka jest, bo jej charakteru zmienić się nie da. Jest to pies pełen kontrastów - wygląda jak duży pluszowy miś, a ma bardzo niezależny i władczy charakter. Jest silny a jednocześnie uczuciowy i delikatny, jest wspaniałym psem rodzinnym, lubiącym pieszczoty i bardzo przywiązanym do swoich właścicieli. Potrzebuje bliskich kontaktów z człowiekiem, najlepiej rozwija się przebywając stale ze swoją rodziną. Choć wiele osób może to zdziwić, jest to pies bardzo wrażliwy, który doskonale wyczuwa nastrój swojego opiekuna i potrafi zachować się powściągliwie gdy wyczuje, że jego pan źle się czuje lub jest zestresowany i nie ma atmosfery do zabawy. DAFNE Volturnus Akita wychowywana z dziećmi będzie dla niech doskonałym towarzyszem zabaw, jest w stosunku do nich bardzo łagodna i pobłażliwa. Oczywiście nigdy nie należy zostawiać psa samego zwłaszcza z małym dzieckiem, bo wziąwszy pod uwagę jego wielkość i siłę, może się zdarzyć, że niechcący zrobi mu krzywdę. Co do obcych dzieci, akita zachowuje się raczej przyjaźnie, ale lepiej zachować ostrożność, bo może ostro zareagować, jeśli dziecko jest bardzo energiczne i krzykliwe lub wykona w kierunku psa jakiś gwałtowny ruch. Akita to idealny pies dla osoby lubiącej aktywne spędzanie wolnego czasu, solidnie zbudowany, wytrzymały, nadaje się do różnego rodzaju psich sportów, np. zaprzęgów. Nie najlepiej współpracuje z innymi psami, natomiast doskonale czuje się obok biegnącego na nartach właściciela. Lubi ruch, ale słabo odnajduje się w typowej, sportowej rywalizacji a zwłaszcza w konkursach posłuszeństwa. Uczy się szybko i komendę doskonale rozumie, reaguje jednak w swoim rytmie i zawsze potrzebuje trochę czasu na zastanowienie się czy polecenie ma sens i czy warto je wykonać. Uwielbia długie, ale raczej spokojne spacery, podczas których nie zamęcza nadmierną aktywnością. Widok psa spokojnie obwąchującego kwiatki wcale nie należy do rzadkości. CR Lucy Liu at Buckshot i OBI WAN KENOBI Buckshot FCI. Na spacerze akita zachowuje się spokojnie, dopóki nie otrzyma sygnału o pojawieniu się zagrożenia. Jeśli ktoś odważy się zaczepić członka jej rodziny, natychmiast zareaguje i stanie do obrony. Podobnie postąpi w przypadku zaczepienia przez innego psa. Trzeba więc takich sytuacji unikać, bo jeśli dojdzie między psami do konfrontacji, topór wojenny zostanie wykopany i próba sił będzie się powtarzać przy każdym następnym spotkaniu. Psy które raz się zetną mogą się stać zatwardziałymi wrogami, dlatego w miejscu gdzie są inne psy nie powinno się spuszczać akity ze smyczy. W swoim domu akita nie lubi obcych, na początku gości traktuje spokojnie ale nieufnie, trzeba ich uprzedzić, że nie powinni spieszyć się z głaskaniem i poufałościami i pozwolić psu na spokojne obwąchanie i zaakceptowanie ich obecności. Na wszelki wypadek lepiej nie zostawiać ich samych z psem, bo jeśli mu się coś nie spodoba lub wyczuje zagrożenie, może zaatakować. Jest na ogół powściągliwy i spokojny, w walce jest jednak tak zawzięty, że jeśli już ruszy do ataku, trudno go powstrzymać. Najczęściej ta ostrożność jest na wyrost, ale lepiej nie ryzykować. Przy następnej wizycie pies przywita ich już jak znajomych, a jeśli wśród nich są dzieci, które już zna i lubi, ucieszy się na ich widok i zachęci do zabawy. Dla akity najważniejsze jest zachowanie właściciela, pies wyznaje zasadę, że przyjaciele jego pana są jego przyjaciółmi. Finigan Sil-Kod Baiara (przyszly Ch Niemiec i Polski) z rodzicami Jeśli chodzi o zwierzęta, w przypadku, gdy w domu są dwa lub więcej psów, koniecznie muszą mieć niekwestionowanego przywódcę w osobie właściciela, w przeciwnym razie same zaczną ze sobą walczyć, żeby ustalić hierarchię w stadzie. Akita zaakceptuje drugiego psa tylko wtedy, kiedy będzie uległy i podporządkowany. Obecność dwóch dużych samców lub dwóch dużych suk w domu nie wróży nic dobrego, a trzeba pamiętać, że jedno ostre starcie nie zakończy konfliktu i po nim będą następne. Właściciel musi być na to szczególnie uczulony i w przypadku pojawienia się konfliktu natychmiast stanowczo przywołać psy do porządku pokazując, że to on jest przywódcą, a one nie mają co podskakiwać, bo są zwykłymi członkami stada. Z punktu widzenia hierarchii, lepiej gdy to akita jako ostatnia dołącza do mieszkających w domu psów, niż jako najstarsza ma wpuścić następnych czworonożnych mieszkańców do swojego domu. Najważniejsze, by pies ani na moment nie zwątpił w przywódcze umiejętności swojego pana, bo to zwiastuje początek problemów. Żeby do tego nie dopuścić trzeba mu stale przypominać jakie w domu panują zasady, bo bardzo łatwo i chętnie o nich zapomina. Ze zwierzętami, które mu się podporządkują, w tym również z kotami żyje w idealnej zgodzie i uważa je za członków stada, natomiast w stosunku do obcych kotów zawsze odezwie się jego instynkt myśliwski i raczej są małe szanse, by za nimi nie pogonił. Nierozłączni przyjaciele: Jazgar MALAGA z kotkiem Dikinsonem Nieufność i nieprzekupność akity powoduje, że jest bardzo dobrym stróżem. Nie jest to pies hałaśliwy, nie szczeka bez powodu, dlatego jeśli już to robi, lepiej sprawdzić co jest tego przyczyną. Jest doskonałym obrońcą, ale niekoniecznie zaatakuje intruza, może równie dobrze nie pozwolić mu się ruszyć, szczekaniem zawiadomić właściciela i oddać do jego dyspozycji. W momencie pojawienia się właściciela uzna że zadanie zostało wykonane i przestanie się nim interesować. Jest jeszcze jeden problem, o którym przyszły właściciel powinien wiedzieć. Akita należy do psów, które dwa razy w roku przechodzą masywne linienie. Pies wymienia całą sierść, zarówno włos okrywowy jak i podszerstek, trzeba go w tym trwającym kilka tygodni okresie szczotkować i wyczesywać nawet dwa razy dziennie i odpowiednio często odkurzać mieszkanie. Można się do tego przyzwyczaić, choć dla osób wyjątkowo pedantycznych może to być problemem. Akita nie jest psem dla każdego, stawia właścicielowi wysokie wymagania, bardzo się jednak przywiązuje do swojej rodziny, jej utrata jest dla psa tej rasy prawdziwą katastrofą. Przed kupnem warto się więc dobrze zastanowić, czy wychowanie tego wspaniałego ale trudnego psa nie przekracza naszych możliwości. Akita zdecydowanie nie nadaje się dla osób starszych lub słabych fizycznie a także dla osób nerwowych, mało stanowczych i niecierpliwych. Za to dla kogoś kto ją zrozumie i się z nią zaprzyjaźni, będzie wspaniałym i wiernym przyjacielem. Potrzebuje stałego kontaktu z człowiekiem, w żadnym wypadku nie nadaje się do trzymania w kojcu. Zalety i wady + bardzo przywiązany do właściciela + niehałaśliwy + inteligentny + nadaje się do psich sportów + bez problemów pozostaje sam w domu - ma skłonność do dominacji - nieufny wobec obcych - nie nadaje się dla początkującego właściciela - bywa agresywny wobec innych zwierząt - ma silny instynkt myśliwski - obficie linieje Różnice pomiędzy akitą japońską i amerykańską Różnice między akitą japońską i amerykańską są tak wyraźnie, że ich rozróżnienie nie powinno sprawiać trudności. akita japońska akita amerykańska Mimo podobnego wzrostu amerykanin jest psem cięższym (40/60kg), bardziej masywnym o szerszej klatce piersiowej i bardziej wydłużonych lędźwiach. Japończyk ma znacznie węższą klatkę piersiową, krótkie lędźwie i bardziej stromo kątowane kończyny. Amerykanin ma potężniejszą głowę z nisko osadzonymi uszami. Jeśli jest czymś zainteresowany potrafi, w odróżnieniu od japończyka, marszczyć czoło. Są też istotne różnice w umaszczeniu. Japończyk jest z reguły rudy lub pręgowany, z białymi rozjaśnieniami na kufie, brzuchu łapach i spodniej stronie ogona (tzw. urajiro), stanowiacymi charakterystyczną cechę rasy. Szata amerykanina może występować w wielu kolorach a oprócz rozjaśnień mogą pojawiać się także łaty. U bardzo wielu psów w typie amerykańskim występuje czarna maska, której nigdy nie zobaczymy u japończyka. Jak znaleźć dobrą hodowlę ? Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, unikaj niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej, legalnej hodowli w naszym Katalogu Hodowców Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny. Wzorzec rasy FCI Wzorzec FCI nr 344 / wersja angielska AKITA AMERYKAŃSKA TŁUMACZENIE : Olga Jakubiel. POCHODZENIE: Japonia. ROZWÓJ: USA. DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: UŻYTKOWOŚĆ: Pies do towarzystwa. KLASYFIKACJA Grupa 5 Szpice i psy ras pierwotnych. Sekcja 5 Szpice azjatyckie i rasy pokrewne. Bez prób pracy. ZARYS HISTORII RASY: Początki historii amerykańskich akit przypominają historię akit japońskich. Od 1603 roku, w okolicy Akity, używano do walk psów akita matagi (były to średniej wielkości psy, polujące na niedźwiedzie). Od roku 1868 akita matagi krzyżowano z psami tosa i mastifami. W efekcie, gabaryty psów tej rasy zwiększyły się, lecz utracone zostały charakterystyczne cechy typu szpica. W 1908 roku zakazano walk psów; niemniej jednak zachowano tę rasę i poprawiono jej typ, czyniąc ją jedyną] dużą japońską rasą. W efekcie, w roku 1931, dziewięciu największych i najwybitniejszych przedstawicieli rasy uznano za „pomniki przyrody”. Podczas drugiej wojny światowej (1939-1945) futer tych psów używano powszechnie do wyrobu mundurów wojskowych. Policja wydała rozkaz pojmania i konfiskaty wszystkich psów, z wyjątkiem owczarków niemieckich, do celów militarnych. Niektórzy miłośnicy rasy próbowali omijać rozkaz poprzez krzyżowanie akit z owczarkami niemieckimi. Po zakończeniu drugiej wojny światowej, drastycznie zmalała liczba akit; wśród ocalałych wyodrębniły się trzy niezależne typy: 1) akity matagi, 2) walczące akity, 3) akity-owczarki. Sprawiło to, iż sytuacja rasy stała się niezwykle skomplikowana. Po wojnie, podczas procesu przywracania czystości rasy, krótkotrwałą, lecz ogromną popularność zdobył pies z linii Dewa - Kongo-go. Wiele akit z linii Dewa, wykazujących cechy mastiffa i owczarka niemieckiego, zostało przywiezionych do Stanów Zjednoczonych przez członków Sił Zbrojnych. Akity z linii Dewa, inteligentne i zdolne do przystosowywania się do różnego otoczenia, zafascynowały hodowców w Stanach Zjednoczonych i w ten sposób linia rozwinęła się poprzez wzrost liczby hodowców i wielki wzrost popularności rasy. Amerykański Klub Akity założono w roku 1956, natomiast Amerykański Związek Kynologiczny (AKC) uznał rasę (rasa uzyskała wpis do księgi hodowlanej i oficjalny status wystawowy) w październiku 1972 r. Jednakowoż, w tym czasie AKC i JKC (Japoński Związek Kynologiczny) nie uznawały wzajemnie swych rodowodów, dlatego też nie istniała możliwość wprowadzenia [do programu hodowlanego] nowych linii z Japonii. W związku z tym, akity w Stanach Zjednoczonych zaczęły wyraźnie różnić się od akit [hodowanych] w Japonii, kraju pochodzenia rasy. W Stanach Zjednoczonych ukształtował się wyjątkowy rodzaj [akity], o niezmienionych od 1955 r. cechach charakterystycznych i typie. Natomiast akity w Japonii krzyżowano z akitami matagi, w celu przywrócenia pierwotnej czystości rasy. WRAŻENIE OGÓLNE: Duży, mocny, harmonijny pies o dużej masie i mocnym kośćcu. Szeroka głowa, tworząca tępo zakończony trójkąt, z głęboką kufą, stosunkowo małymi oczami i stojącymi uszami, pochylonymi do przodu niemal w jednej linii z tylną krawędzią szyi, jest charakterystyczną cechą rasy. ISTOTNE PROPORCJE: • Stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia wynosi 9:10 u psów i 9:11 u suk. • Głębokość klatki piersiowej stanowi połowę wysokości w kłębie. • Stosunek odległości od czubka nosa do stopu do odległości od stopu do potylicy wynosi 2:3. USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT: Przyjacielski, czujny, czuły, dostojny, pojętny i odważny. GŁOWA: Masywna, ale harmonizująca z tułowiem, pozbawiona zmarszczek, gdy pies jest rozluźniony. Głowa, widziana z góry, tworzy tępo zakończony trójkąt. OKOLICA MÓZGOCZASZKI : Czaszka: Płaska i szeroka między uszami. Płytka bruzda rozciąga się na czole. Stop: Wyraźnie zaznaczony, ale niezbyt stromy. OKOLICA TWARZOCZASZKI: Nos: Szeroki i czarny. Nieznaczny i rozproszony brak pigmentu dopuszczalny wyłącznie u białych psów, ale zawsze preferowany czarny [pigment]. Kufa: Szeroka, głęboka i pełna. Wargi: Czarne; nie obwisłe. Różowy język. Szczęka i żuchwa oraz uzębienie: Szczęka i żuchwa nie zaokrąglone, lecz tępego kształtu, mocne i silne. Mocne zęby w regularnym i pełnym uzębieniu. Preferowany zgryz nożycowy, ale dopuszczalny także cęgowy. Oczy: Ciemnobrązowe, stosunkowo małe, nie wyłupiaste, niemal trójkątnego kształtu. Obwódki oczu czarne i przylegające. Uszy: Bardzo proste, małe w stosunku do reszty głowy. Jeśli zegnie się ucho do przodu, by zmierzyć jego długość, koniec dotknie górnej obwódki oka. Uszy trójkątne, nieco zaokrąglone na końcach, szerokie u nasady, nie osadzone zbyt nisko. Widziane z boku, uszy pochylone są nad oczami do przodu, stanowiąc przedłużenie linii szyi. SZYJA: Gruba i umięśniona, z minimalnym łałokiem, dosyć krótka, rozszerzająca się stopniowo ku łopatkom. Wyraźnie łukowaty kark przechodzi harmonijnie w nasadę czaszki. TUŁÓW: Dłuższy, niż wyższy. Skóra nie przesadnie cienka, ani zbyt napięta czy luźna. Grzbiet: Poziomy. Lędźwie: Mocno umięśnione. Klatka piersiowa: Szeroka i głęboka. Żebra dobrze wysklepione; dobrze rozwinięty mostek. Dolna linia i brzuch: Umiarkowanie podciągnięte. OGON: Gruby i dobrze owłosiony, wysoko osadzony, noszony nad grzbietem lub na boku, zwinięty w ¾, w całości lub podwójnie, zawsze opadający na grzbiet lub poniżej jego poziomu. Koniuszek ogona zwiniętego w ¾ opada zdecydowanie na bok. Nasada ogona gruba i mocna. Ostatni kręg ogona sięga stawu skokowego, gdy ogon jest opuszczony lub pociągnięty na dół. Włos gruby, prosty i gęsty, bez śladu pióra. KOŃCZYNY: KOŃCZYNY PRZEDNIE : Przednie kończyny o mocnym kośćcu; widziane z przodu proste. Łopatki: Mocne i silne, umiarkowanie kątowane. Śródręcza: Nieco ukośne – tworzą kąt 15° z linią pionową. KOŃCZYNY TYLNE: Mocno umięśnione, szerokie, o kośćcu porównywalnym z kośćcem kończyn przednich. Zwykle usuwa się palce szczątkowe na tylnych kończynach. Udo: Mocne, dobrze rozwinięte; widziane z tyłu – równoległe. Kolana: Umiarkowanie kątowane. Stawy skokowe: Nisko ustawione; ani odstające, ani ustawione podsiebnie. ŁAPY: Proste, kocie łapy, zwartej budowy, z grubymi opuszkami. CHÓD/RUCH: Mocny, okładający teren, z umiarkowanym wykrokiem i akcją kończyn tylnych. Tylne kończyny podążają [w jednej linii] za przednimi. Grzbiet pozostaje mocny, stabilny i poziomy. SZATA: WŁOS: Podwójny włos. Podszycie grube, miękkie, gęste i krótsze, niż włos okrywowy. Włos okrywowy prosty, szorstki/sztywny i nieco odstający od tułowia. Włos na głowie, dolnych partiach kończyn oraz uszach – krótki. Długość włosa na kłębie i zadzie wynosi ok. 5 cm, a więc nieco więcej, niż na reszcie tułowia, z wyjątkiem ogona, gdzie szata jest najdłuższa i najbardziej obfita. MAŚĆ: Każda maść, np. ruda, płowa, biała, etc., lub nawet pinto (łaciata) i pręgowana. Kolory są błyszczące i wyraźne, natomiast znaczenia równomierne, z maską lub strzałką, bądź bez. Białe psy (jednolitej maści) nie mają maski. Pinto (łaciate) na białym tle mają duże, równomiernie rozmieszczone łaty na głowie i więcej, niż 1/3 tułowia. Kolor podszycia może różnić się od koloru włosa okrywowego. WIELKOŚĆ: Wysokość w kłębie: Psy: 66-71 cm (26-28 cali). Suki: 61-66 cm (24-26 cali). WADY: Wszelkie odstępstwa od wyżej wymienionych cech należy uznać za wady, których ocena powinna być proporcjonalna względem ich stopnia i zasięgu. - Sucze psy / samcze suki. - Wąska lub spiczasta głowa. - Brakujący ząb (z wyjątkiem 2 P1 i/lub M3). - Niebieskie lub czarne plamy na języku. - Jasne oczy. - Krótki ogon. - Odstające lub ustawione podsiebnie łokcie. - Jakikolwiek ślad kryzy lub pióra. - Bojaźliwość lub złośliwość. POWAŻNE WADY: - Lekka masa. - Lekki kościec. WADY DYSKWALIFIKUJĄCE: - Agresja lub nadmierna bojaźliwość. - Całkowity brak pigmentacji nosa. Nos z niepigmentowanymi obszarami (nos motyli). - Opuszczone, wiszące lub załamane uszy. - Przodozgryz lub tyłozgryz. - Sierpowaty lub nie zwinięty ogon. - Psy poniżej 63,5 cm (25 cali); suki poniżej 58,5 cm (23 cali). Każdy pies, przejawiający fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości, powinien zostać zdyskwalifikowany. Uwaga: Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny. Źródło: Pochodzenie Akita japońska jest bez wątpienia rasą bardzo starą, choć historia jej powstania do dziś nie została do końca poznana. Podobno 2300 lat temu przybywającym do Japonii koreańskim najeźdźcom towarzyszyły psy jindo, używane wówczas do polowania na dziki, które później stopniowo zmieniały się i wreszcie przyjęły nazwę regionów, w których się zadomowiły. Tak podobno miały powstać psy japońskie, a wśród nich pies zamieszkujący prowincję Akita na wyspie Honsiu i od niej nazwany akita inu. Inne źródła podają, że w XVII wieku pewien żyjący na wygnaniu japoński arystokrata postanowił wyhodować dużego, odważnego psa myśliwskiego. W wyniku jego działań powstały nieco mniejsze od dzisiejszych akit psy, których właścicielami mogli być tylko japońscy szoguni. Były to psy bardzo elitarne, a sposób ich żywienia, pielęgnacji oraz wychowania został opisany w ściśle chronionej dokumentacji. Psy te miały wielką wartość, cieszyły się powszechnym poważaniem graniczącym z kultem, jakim nigdy dotąd nie obdarzano jakiegokolwiek innego psa. Najpierw wykorzystywano akity do polowania na dziki, jelenie a nawet wyjątkowo groźne czarne niedźwiedzie. Później, w XIX wieku, te znane ze swojej waleczności psy zaczęto wykorzystywać również do walk psów. Dla zwiększenia ich widowiskowości krzyżowano akity z japońskimi psami bojowymi, przede wszystkim z tosą inu. Doprowadziło to do powstania potężnego, agresywnego psa, który jednak miał już niewiele wspólnego z akitą inu w jej dotychczasowej postaci. W obronie pierwotnej akity wystąpił burmistrz Odate - Shigeie Izumi, mocno podbudowany poparciem opinii publicznej. Jego wielkie zaangażowanie oraz bardzo energiczne działania w efekcie doprowadziły do zatwierdzenia w 1919 roku ustawy o zachowaniu czystości rasy. Nie na wiele się to jednak zdało, bo dokonany w rejonie Odate przegląd pokazał smutną prawdę, że nie ma już psów, które zachowały pierwotne, charakterystyczne dla rasy cechy. Sprawa wywołała tak duże zainteresowanie, że w niedługim czasie zdecydowano się przedstawić wyniki prowadzonych badań w dwóch naukowych pracach: "Pochodzenie psów japońskich" oraz "Historia utrzymania czystości rasy psów japońskich". W 1927 roku opracowano standard rasy akiho. Kilka lat później, w 1931 roku, pod kirunkiem dr Tokio Kaburagi ponownie przeprowadzono przegląd psów, postanowiono zmienić ich nazwę na „akita dog” i wytypowano dziewięć najlepszych przedstawicieli rasy uznając je za "pomnik przyrody". Co najważniejsze definitywnie zakazano walk psów a akitę oficjalnie uznano za "narodowego psa Japonii" i zabroniono jej wywozu poza terytorium kraju. Postanowiono również nie używać do hodowli osobników szczególnie masywnych, których wygląd mógłby sugerować domieszkę krwi molosów. II wojna światowa gwałtownie zatrzymała odbudowę rasy, straszne warunki spowodowały, że psy albo wyginęły, albo zostały przeznaczone na mięso i skóry. Szanse na przetrwanie miały w zasadzie tylko używane przez wojsko owczarki niemieckie. Chcąc ratować akity, zaczęto je krzyżować z owczarkiem, co jeszcze bardziej zagmatwało ich rodowód. Jeśli chodzi o czystej rasy akity matagi, zawieruchę wojenną przetrwało zaledwie około dziesięciu psów. Pozostałe po zakończeniu wojny akity można podzielić na trzy typy: 1) akita matagi 2) akita do walk psów, pochodząca z krzyżówek z psami bojowymi 3) owczarko-akita, będąca skrzyżowaniem akity z owczarkiem niemieckim Tuż po wojnie Japończycy powrócili do opracowanych jeszcze przed jej wybuchem planów hodowlanych i konsekwentnie podtrzymali chęć odbudowania rasy wyłącznie w oparciu o pierwotne akity matagi. Odszukano wszystkie ocalałe po wojnie psy tego typu i opracowano trzydziestoletni, bardzo szczegółowy plan ratowania japońskiej akity, który z wielkim powodzeniem zrealizowano. Dzisiaj akita jest w Japonii rasą niezwykle popularną, hodowaną na bardzo wysokim i wyrównanym poziomie, znaną i cenioną na całym świecie. Historia akity hodowanej do walk psów również miała ciąg dalszy. Po wojnie wiele z nich wyjechało do Stanów Zjednoczonych wraz z powracającymi po wojnie do kraju amerykańskimi żołnierzami. Były to przede wszystkim psy pochodzące ze skrzyżowania akity z psami bojowymi, głównie tosa inu. Japończycy definitywnie odeszli od hodowania psów w tym typie, natomiast Amerykanie, którym właśnie te psy bardzo się podobały, poszli w kierunku hodowli akit dużych, silnych, znacznie odbiegających od pierwotnego typu akita matagi. Nazwali je akitą amerykańską. Oburzeni tym Japończycy stwierdzili, że hodowane przez Amerykanów akity tak bardzo różnią się od akity japońskiej, że nie zgadzają się na to, by w nazwie amerykańskiego psa występowało słowo „akita”. Amerykański potomek japońskiej akity został zatem uznany za odrębną rasę i nazwany dużym psem japońskim. Od momentu podziału rasy na akitę inu oraz dużego psa japońskiego nastąpiło bardzo wyraźne wzmocnienie różnic obu ras i znaczący ich rozwój, przy czym obie miały swoich zagorzałych zwolenników oraz przeciwników. Sytuacja stała się na tyle skomplikowana, że wreszcie postanowiono położyć temu kres. W 1996 roku w Tokio odbyła się konferencja z udziałem przedstawicieli kilkudziesięciu państw, którzy doszli do wniosku, że zarówno akita japońska jak i amerykańska to w zasadzie dwa różne typy tej samej rasy. Zdecydowano, że różnice między nimi są jednak tak duże, że nie wolno ich ani kojarzyć, ani wystawiać na tym samym ringu. Pod koniec 1998 roku, na światowej konferencji w Niemczech oficjalnie potwierdzono, że akita w typie amerykańskim będzie dla odróżnienia nazywana dużym psem japońskim i zostanie umieszczona w II grupie FCI, razem z molosami. podczas gdy akity japońskie pozostaną w grupie V - szpiców i ras pierwotnych. W 2006 roku znowu nastąpiła zmiana: tym razem postanowiono, że duży pies japoński ponownie zmieni nazwę, tym razem na akita amerykańska. Dwie rasy, dwa wzorce, dwa osobne ringi wystawowe pozwoliły wreszcie zakończyć wieloletni japońsko-amerykański spór kynologiczny. Duży pies japoński stał się definitywnie akitą amerykańską, opuścił grupę II (molosów) i zajął należne mu miejsce w grupie V (szpiców), obok akity japońskiej. Do Polski pierwszą akitę w "czystym" japońskim typie, o czerwonej barwie sierści, sprowadzono w 1993 roku z Holandii. Dziś jest to u nas rasa bardzo lubiana i popularna. Wygląd Akita jest największym psem spośród wszystkich japońskich psów szpicopodobnych. Jest to pies niezwykle efektowny, bardzo elegancki, o silnej ale nie ciężkiej budowie. Jego ciało wpisane jest w prostokąt co oznacza, że długość tułowia jest nieco większa niż wysokość psa w kłębie. Stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia wynosi 10:11, przy czym tułów jest nieco dłuższy u suk niż u psów. Grzbiet prosty i mocny, klatka piersiowa głęboka z umiarkowanie wysklepionymi żebrami oraz dobrze rozwiniętym przedpiersiem. Brzuch dobrze podciągnięty, lędźwie szerokie, dobrze umięśnione. Akita ma typowy wygląd szpica z charakterystycznie noszonym, zawiniętym nad grzbietem ogonem. Opuszczony ogon sięga niemal do stawu skokowego. Przednie kończyny silne i proste, łokcie przylegające. Kończyny tylne mocne, dobrze umięśnione, umiarkowanie kątowane. Łapy grube, okrągłe i zwarte. Głowa noszona na silnej, dobrze umięśnionej szyi. Ma kształt klina z wyraźnie zaznaczonym stopem. Czoło szerokie z bruzdą. Kufa umiarkowanie długa i mocna, szeroka u nasady, zwężająca się, ale nie szpiczasta. Zęby mocne, zgryz nożycowy. Nos duży i czarny, rozproszenie pigmentu dopuszczalne wyłącznie u psów białych. Oczy małe, głęboko osadzone, niemal trójkątne i lekko skośne, barwy ciemnobrązowej. Im ciemniejsze, tym lepsze. Uszy niewielkie, grube, stojące, nieco zaokrąglone na końcach, dość szeroko rozstawione, pochylone lekko do przodu tak, że stanowią przedłużenie górnej linii karku, co jest charakterystyczną cechą rasy. DAIGO Go Hachinohe Mitsukesou I YOSHIKO Go Akogareno Wysokość w kłębie: psy: 67 cm, suki: 61 cm, z tolerancją +/- 3 cm. Charakter, usposobienie Akita japońska jest psem silnym i jednocześnie delikatnym, pełnym sprzeczności, podobnie jak kraj, z którego pochodzi, w którym nowoczesność jest mocno zakotwiczona w przeszłości. Zachowała praktycznie wszystkie najistotniejsze cechy swoich przodków, stąd też jej reakcje są czasem zaskakujące i trzeba dobrze poznać charakter psa, by go zrozumieć. Mimo, że od wielu lat pełni rolę psa rodzinnego, nie zatraciła swojego pierwotnego instynktu i w wielu sytuacjach reaguje identycznie, jak jej przodkowie. Jakkolwiek by to nie brzmiało, akita ma swój kodeks honorowy, jest to pies dumny, którego trzeba traktować z należnym respektem, zapewnić mu poczucie stabilności i bezpieczeństwa, darzyć go szacunkiem i zaufaniem, wówczas on swojemu opiekunowi odpłaci tym samym. Jak przystało na psy samurajów, akity odziedziczyły po przodkach odwagę i pasję łowiecką. Choć obecnie nikt ich już nie używa do polowania, to jednak często nie potrafią sobie odmówić przyjemności pogonienia jakiegoś zwierzaka, zwłaszcza, jeśli ten nieopatrznie wejdzie im w drogę. Akita może zaakceptować domowego kota pod warunkiem, że razem się wychowały, natomiast trzeba się liczyć z tym, że w każdej chwili może się w nim odezwać instynkt łowcy i spotkanego na spacerze obcego kota potraktuje jak zwierzynę łowną. UNDO Go Yamamoto i UMI De Shiroiarashi Ao Dla wielu osób sporym zaskoczeniem jest fakt, że mimo fizycznego podobieństwa do nordyckich psów zaprzęgowych (husky, malamuty), akita nie ma pasji biegania w zaprzęgu i woli zwyczajne spacery ze swoją rodziną. Rzeczywiście pochodzenie nie predestynuje jej do zaprzęgów, została przecież stworzona do polowania, wykorzystywana była również jako pies bojowy i obrończy, a także z powodu silnego instynktu terytorialnego - jako pies stróżujący. Jeśli chodzi o bieganie w zaprzęgu, akita nie ma ani potrzebnej do tego silnej budowy, ani wytrzymałości psów zaprzęgowych, ale co ciekawe, jest mistrzem krótkiego dystansu i w pogoni za jakąś zwierzyną potrafi przebiec kilkaset metrów w nieprawdopodobnym tempie. Akita ma silne poczucie hierarchii i stada. Jest jednocześnie psem władczym, skłonnym do dominacji, który zawsze będzie dążył do objęcia przywództwa i z wielkimi oporami podporządkuje się swojemu przewodnikowi. Podstawą sukcesów wychowawczych jest więc bardzo wczesne zbudowanie bliskiej, opartej na zaufaniu więzi z psem i pokazanie mu, kto jest przywódcą w stadzie i gdzie jest jego miejsce w domowej hierarchii. Pies musi zaakceptować zwierzchnictwo swojego pana, w przeciwnym razie może próbować podporządkować sobie wszystkich domowników. Nie da się akity zmusić do posłuszeństwa, jej opiekun musi bardzo spokojnie i cierpliwie, ale przede wszystkim konsekwentnie wypracować i ugruntować swoją pozycję przywódcy, a potem dbać o to, by ją utrzymać i nie dać psu pretekstu do jej zakwestionowania. Dlatego też wszystkie zachowania, będące przejawem dominacji, powinny być natychmiast korygowane. MEISHI Kazoku Kanshin, UMIKO Kazoku Kanshin i NAGAREBOSHI GIN Kazoku Kanshin Akita jest psem bardzo inteligentnym, z reguły jednak dość upartym i trudnym w szkoleniu. Musi mieć więc cierpliwego i konsekwentnego przewodnika, który potrafi ją odpowiednio zmotywować. Ci, którzy dobrze znają rasę mówią o żelaznej ręce w aksamitnej rękawiczce, chodzi o to, by ucząc psa wykonywania różnych komend nie stłamsić jego osobowości. Podstawą sukcesu jest zdobycie jego zaufania, pies nie może się bać swojego pana, ale powinien uznać jego autorytet i przywództwo. Osiąga się to spokojem i konsekwencją, nie krzykiem, a już w żadnym przypadku nie karceniem. Akita z pewnością nie spełni oczekiwań osoby, która marzy o psie perfekcyjnie wyszkolonym, wykonującym wszystkie polecenia, siadającym, warującym i przychodzącym na każde zawołanie. Jest to pies, który doskonale potrafi kombinować i radzić sobie w różnych sytuacjach, ale nie nadaje się do wielokrotnego wykonywania tych samych, wyuczonych czynności, bo go to po prostu nudzi. Zdecydowanie chętniej się uczy, jeśli przewodnik potrafi wymyślić interesujące i coraz to inne ćwiczenia i odpowiednio zdopingować go do pracy. Szata Akita ma bardzo efektowną, dwuwarstwową szatę, składającą się z gęstego, miękkiego, wełnistego podszerstka oraz dość krótkiego, prostego, szorstkiego, niezbyt przylegającego włosa okrywowego. Okolice kłębu oraz zadu pokryte są nieco dłuższym włosem, który wyraźnie najdłuższy jest na ogonie. Umaszczenie: rudo płowe (czerwone), sezamowe (rudopłowe włosy z czarnymi koniuszkami), pręgowane i białe. We wszystkich umaszczeniach, z wyjątkiem białego, musi obowiązkowo wystąpić tzw. urajiro. To nieprzetłumaczalne japońskie określenie oznacza obecność białawych znaczeń po bokach kufy, na policzkach, spodzie żuchwy, na szyi, klatce piersiowej, brzuchu, wewnętrznej stronie kończyn oraz na spodzie ogona. Sierść akity nie wymaga skomplikowanej pielęgnacji, dbałość o jej owłosienie sprowadza się przede wszystkim do szczotkowania, które pozwala utrzymać je w idealnej kondycji. Akity bardzo intensywnie linieją i w tym okresie trzeba je szczotkować i wyczesywać nawet codziennie, żeby jak najszybciej usunąć martwą sierść. Więcej na temat pielęgnacji sierści akity japońskiej i przygotowania jej do wystaw - kliknij tutaj Chikyu Kara No Risu i E’RYU-HO-GO of Kamino Ken Zdrowie Akity są z reguły psami zdrowymi i odpornymi. Ich właściciele muszą się jednak liczyć z możliwością wystąpienia dziedzicznych chorób oczu, takich jak postępujący zanik siatkówki (PRA) lub katarakta. Zdarzają się także schorzenia układu autoimmunologicznego, które powodują, że układ odpornościowy psa zwalcza komórki własnego organizmu. Do tego typu schorzeń należą: pęcherzyca, sebaceous adenitis (SA) powodujące niszczenie gruczołów łojowych, syndrom Vogt-Koyanagi-Harada (VKH), objawiający się depigmentacją, łysieniem i utratą pazurów oraz autoimmunologiczna niedoczynność tarczycy. Zdarza się także nadwrażliwość na niektóre środki anestezyjne, dysplazja oraz skręt żołądka. Do kogo pasuje ten pies ? Akita nie jest psem dla każdego, ma trudny charakter i wymaga doświadczonego właściciela, który będzie mógł jej poświęcić dużo uwagi i czasu. Decydując się na kupno szczeniaka, nie kierujmy się wyłącznie jej orientalną urodą, ale przede wszystkim zastanówmy się, czy poradzimy sobie z jej trudnym, choć fascynującym charakterem i czy wychowanie tego wspaniałego ale trudnego psa nie przekracza naszych możliwości. Nie jest to pies dla osoby której brakuje dystansu, cierpliwości i konsekwencji, wychowaniu akity trzeba poświęcić naprawdę dużo czasu, żeby jej obecność w domu była radością a nie utrapieniem. Jeśli zdarzają się problemy i właściciel nie radzi sobie z psem, to właśnie dlatego, że jego podopieczny od początku nie został prawidłowo wychowany. PENNY LANE Dogutti Kluczem do ułożenia dobrych relacji z psem jest poświęcenie mu odpowiedniej ilości czasu i uwagi już od pierwszego dnia w nowym domu. Można go do wszystkiego przyzwyczaić i wszystkiego nauczyć, ale trzeba zrobić to jak najwcześniej, bo wtedy najłatwiej wszystko co nowe zaakceptuje. Bierność lub pobłażliwość właściciela i pozwalanie psu na wszystko w nadziei, że jak dorośnie to zmądrzeje, dla akity oznacza akceptację jej zachowania. Trzeba sobie zdawać sprawę z tego, że każde przyznane jej w tym czasie prawo będzie bardzo trudne do odebrania. Raz zdobytej pozycji łatwo nie odda, a jeśli ktoś spróbuje ją jakiegoś przywileju pozbawić, może się spotkać ze stanowczym sprzeciwem. Dlatego tak ważne jest jak najwcześniejsze ustalenie zasad a potem konsekwentne ich przestrzeganie. Zwlekanie z ustaleniem hierarchii jest największym błędem jaki można popełnić w wychowaniu psa tej rasy. Trzeba jednak zdawać sobie sprawę z tego, że nawet z poprawnie ułożoną akitą, nic nie jest dane na zawsze, jest to pies, który cały czas będzie wypatrywał okazji do przejęcia przywództwa i jeśli tylko uzna, że nadszedł właściwy moment, spróbuje to zrobić. Właściciel musi więc zachować czujność i na każdą taką próbę natychmiast reagować. HOSHIKO GO Shun’you Kensha, ZEN GO, AL Mori No Kodomo Jako szczenię akita bardzo lgnie do ludzi, jest mocno związana ze wszystkimi członkami swojej rodziny i cały czas domaga się ich zainteresowania. Z wiekiem staje się bardziej nieufna w stosunku do obcych, dlatego okres dorastania ma niezwykle istotne znaczenie dla jej późniejszych relacji, zarówno z ludźmi jak i innymi zwierzętami. Podstawą sukcesu w wychowaniu jest bardzo wczesna socjalizacja oraz wyraźne określenie miejsca w domowej hierarchii. Nie wolno tego odkładać na później, bo jakichkolwiek zmian ograniczających jej prawa akita łatwo nie zaakceptuje. Są trzy podstawowe elementy wychowania psa tej rasy: łagodność, cierpliwość i konsekwencja, należy uczyć i wychowywać, a nie tłamsić i zmuszać do posłuszeństwa, bo to zniszczy jej niezwykłą osobowość i charakter. Akita nie znosi przymusu, znacznie więcej można osiągnąć spokojem i cierpliwością, zbyt ostre traktowanie może wywołać efekt przeciwny do zamierzonego. Jeśli jednak starczy nam wytrwałości, żeby ją odpowiednio wychować, będzie najwierniejszym i najbardziej oddanym przyjacielem całej rodziny. Akita nie należy do psów szczególnie wylewnych, wyjątkiem jest własna rodzina do której się bezgranicznie przywiązuje. Potrzebuje bliskich kontaktów z człowiekiem, najlepiej rozwija się przebywając stale wśród ludzi. Jeśli jest do tego przyzwyczajona, może przez jakiś czas zostać sama w domu, wówczas wracających właścicieli wita z taką radością, jakby ich rok nie widziała. Używa przy tym niesamowitych, zupełnie nietypowych dla psa dźwięków. Wychowywana z dziećmi akita będzie dla niech doskonałym towarzyszem zabaw, w kontaktach z nimi jest bardzo łagodna i pobłażliwa. Oczywiście nigdy nie powinno się zostawiać psa samego, zwłaszcza z małym dzieckiem, bo wziąwszy pod uwagę jego wielkość i siłę, może się zdarzyć, że niechcący zrobi mu krzywdę. W stosunku do obcych dzieci, akita zachowuje się raczej przyjaźnie, ale lepiej zachować ostrożność, bo może źle zareagować, jeśli dziecko jest bardzo energiczne i krzykliwe lub wykona jakiś gwałtowny ruch. Mając psa w domu trzeba koniecznie nauczyć dzieci, by nie nadużywały jego cierpliwości. Go Miyagi Kozaki Kensha Na spacerze akita zachowuje się spokojnie, nie wchodzi w konflikty ani z ludźmi, ani z innymi psami. W domu obcych ludzi nie lubi, zapewne dlatego, że to im właściciele poświęcają swoją uwagę. Na początku traktuje ich spokojnie ale nieufnie, trzeba ich więc uprzedzić, że nie powinni spieszyć się z głaskaniem i poufałościami i pozwolić psu na spokojne obwąchanie i zaakceptowanie. Najczęściej ta ostrożność jest na wyrost, ale lepiej nie ryzykować, bo już po chwili bez problemu sama ich akceptuje. Przy następnej wizycie przywita ich już jak dobrych znajomych, a jeśli wśród nich są dzieci, które już zna i lubi, ucieszy się na ich widok i zaprosi do zabawy. Dla akity najważniejsze jest zachowanie jego właścicieli, wyznaje zasadę, że ich przyjaciele są również jej przyjaciółmi, skoro więc właściciele cieszą się na widok gości, nie ma powodu, żeby ona traktowała ich inaczej. Wprowadzenie obcego psa do domu, zwłaszcza tej samej wielkości i płci wiąże się z dużym ryzykiem. Natomiast jeśli już w domu są dwa lub więcej psów, koniecznie muszą mieć jednego niekwestionowanego przywódcę w osobie właściciela, w przeciwnym razie zaczną ze sobą walczyć, żeby ustalić hierarchię w stadzie. Akita zaakceptuje drugiego psa tylko wtedy, kiedy będzie uległy i podporządkowany. Obecność dwóch dużych samców lub dwóch dużych suk w domu nie wróży nic dobrego, a trzeba pamiętać, że jedno ostre starcie często nie kończy konfliktu i po nim będą następne. Właściciel musi być na to szczególnie uczulony i natychmiast stanowczo przywołać psy do porządku pokazując, że to on jest jedynym przywódcą i spór który z psów jest ważniejszy jest całkowicie bezprzedmiotowy. Najważniejsze jest to, by pies ani na moment nie zwątpił w przywódcze zdolności swojego pana, bo to zwiastuje początek problemów. Żeby do tego nie dopuścić trzeba mu stale przypominać jakie w domu panują zasady, bo bardzo łatwo o tym zapomina Z punktu widzenia hierarchii, lepiej jest, gdy to akita jako ostatnia dołącza do mieszkających w domu psów, niż jako najstarsza musiałaby wpuścić następnych czworonożnych mieszkańców do swojego domu. Co do tego, że akita japońska jest psem o bardzo silnym, dominującym charakterze, nikt nie ma wątpliwości. Opinie hodowców i właścicieli na temat jej charakteru bardzo się jednak różnią. Jedni twierdzą, że dwie dorosłe akity tej samej, a czasem nawet różnej płci w domu to gwarantowana wojna, drudzy, że mają kilkanaście psów tej rasy i wszystkie żyją w idealnej zgodzie. Z pewnością jedno i drugie jest prawdą, bo wszystko zależy od wychowania, na które składa się przyjacielska atmosfera w domu, dająca psom poczucie bezpieczeństwa oraz bliskość i niekwestionowany autorytet właściciela, którego pozycji żaden z psów nie ma ani ochoty ani powodu kwestionować. Nawet jeśli się to zdarzy, w miarę szybko można przypomnieć buntownikowi, gdzie jest jego miejsce. Bo tak naprawdę o tym jaki jest pies decyduje człowiek. Akita nie jest psem łatwym, dlatego powinna trafiać do kogoś, kto ją zrozumie i respektując jej charakter, mądrze wychowa. Akita bardzo przywiązuje się do swojej rodziny. Utrata lub zmiana właściciela jest dla psa tej rasy prawdziwa katastrofą, przed kupnem warto się więc dobrze zastanowić, czy wychowanie tego wspaniałego ale trudnego psa nie przekracza naszych możliwości. Zdaniem hodowcy autorka: Ewa Szeliga - Szeremeta - międzynarodowy sędzia kynologiczny Poniższe wskazówki powinny pomóc w ułożeniu wzajemnych, dobrych relacji pomiędzy właścicielem i jego Akitą: Jeżeli szukasz psa, będącego na każde Twoje skinienie, to Akita nie jest rasą dla Ciebie. Jeżeli jesteś człowiekiem nerwowym, żyjącym w ciągłym pośpiechu i pracującym 24 godziny na dobę, to Akita również nie jest dla Ciebie. Akita może mieszkać, zarówno w mieszkaniu w bloku wielorodzinnym, jak też w domu, bądź w kojcu. Jeżeli ma jednak mieszkać w kojcu, to powinna mieć systematyczny kontakt z domownikami. Trzeba jej też poświęcić nieco czasu na spacer, na zabawę, czy na szkolenie, które jednak nie powinno jednorazowo trwać zbyt długo. Akita jest bardzo inteligentna, rozumie czego się od niej wymaga i wielokrotne powtarzanie tych samych ćwiczeń ją po prostu nuży. Pamiętaj, że Akita zmienia sierść dwa razy do roku. O ile na co dzień nie wymaga zbyt częstego szczotkowania, to w okresie linienia powinna być szczotkowana często. Pierwsza solidna wymiana futra następuje zazwyczaj, gdy Akita ma około półtora roku życia. Mając szczenię Akity w domu wskazane jest umożliwić mu kontakt z innymi zwierzętami, żeby z rozkosznego szczenięcia nie wyrósł nam egocentryk. Doskonałym pomysłem są "psie przedszkola", w których nasze szczenię dowie się, że nie jest jedyne na tym świecie. Jest to bardzo ważne w późniejszych psich relacjach, my natomiast będziemy mieć zrównoważoną Akitę, świadomą otaczającego ją świata. OJO NHYMERIA GO NAMITORI Chcąc mieć typową Akitę, nie spiesz się przy wyborze szczenięcia. Musisz koniecznie odwiedzić hodowlę, z której zdecydowałeś się nabyć szczenię, żeby zobaczyć w jakich warunkach się wychowuje, jak reaguje na widok hodowcy, lub też na Ciebie. Wówczas zobaczysz, czy szczenię jest radosne, zaciekawione, czy jest zalęknione - wtedy nie wróży to dobrych relacji dorosłej Akity z otoczeniem. Warto również obejrzeć matkę szczenięcia, by zorientować się w jakiej jest ona kondycji fizycznej i psychicznej. Uczciwy hodowca powie o zaletach tej rasy, także o wadach, co pozwoli w przyszłości uniknąć niepotrzebnych rozczarowań. of Kamino Ken Akita nie jest psem wyczynowym, nie wymaga dużej dawki spaceru, lecz jeżeli masz dużo silnej woli, samozaparcia i siły spokoju, to możesz ją wyszkolić (oczywiście, bez użycia siły fizycznej) w zakresie różnych psich sportów, jak np. Pies Towarzysz (PT), agility, czy do sportów zaprzęgowych. Nie wskazane jest szkolenia Akity w kierunku psa obrończego. Jest to rasa bardzo silna fizycznie, z utajoną dozą agresji, której nie należy wyzwalać, ponieważ może się to okazać później problemem, szczególnie, jeżeli mieszkasz w mieście. Jeżeli masz już inne zwierzęta w domu, (psy, koty lub inne stworzenia) to wprowadzenie małej Akitki nie powinno stwarzać problemu. Natomiast, może być problemem, gdy do rezydenta (domownika) Akity wprowadzić zamierzamy nowe zwierzę. W tym wypadku samiec Akity może być w stosunku do nowego zwierzaka bardziej przyjazny od suki. To samce Akity doskonale sprawdzają się jako "mamki" dla szczeniąt. HOSHIKO GO Shun’you Kensha, DAIMON Go Hakufumy, ZEN GO Spotkania zapoznawcze powinny się odbywać w miejscu obojętnym dla rezydenta (poza domem) i bez pośpiechu. W przypadku zamieszkiwania Akity z innymi zwierzętami należy pamiętać o tym, że dla Akity jej miska jest rzeczą "świętą", jak również wspólne zjadanie smakołyków przez czworonożnych mieszkańców może się stać punktem zapalnym. Jeżeli masz małe mieszkanie, nie kupuj dwóch, a tym bardziej więcej Akit. Pomiędzy ścianami niedużego mieszkania Akity źle znoszą ograniczoną powierzchnią życiową i wtedy częściej może pomiędzy nimi dochodzić do spięć. Akita jest psem pamiętliwym i czasami trudno jest wprowadzić ponownie pozytywne relacje pomiędzy skłóconymi osobnikami. Nie należy również zapominać o tym, że szczenna suka Akita może w okresie ciąży być całkiem niemiła dla swoich czworonożnych pobratymców, z którymi wcześniej była w dobrej komitywie. Akita kocha "swoje" ludzkie dzieci, (które należą do jej rodziny), będzie je pilnować, aczkolwiek niekoniecznie pozwoli się dręczyć. Łukasz Obidziński i AKOGARENO Go Hanawa Kisaragi Dla typowej Akity domowa hierarchia stada wygląda następująco: Pan/Pani, później ona, następnie reszta domowników, w dalszej kolejności małe dzieci, do około 10 roku życia. Akitę drażnią "obce" jej dzieci, szczególnie ich ruchliwość i hałaśliwość. Nie wolno doprowadzać do sytuacji, żeby dzieci te spoufalały się z naszą Akitą, i to zarówno w domu, jak i poza nim, np. na spacerze. Musisz również mieć świadomość, że Akita w Japonii była wykorzystywana jako pies myśliwski i instynkt ten ma bardzo silnie zakorzeniony w psychice. Jeżeli nie chcesz mieć problemów, to musisz zapomnieć, że Twój piesek wybiega się w lesie, czy na łące, ponieważ jest to dla niego teren łowiecki. Faktem jest również to, że ma doskonale rozwiniętą orientację i nigdy się nie zgubi w obcym dla siebie terenie. Biegający samopas tandem składający się z psa i suki stanowi doskonale współpracującą parę kłusowników, a więc staje się dużym zagrożeniem dla zwierzyny. Dobrze jest dostarczać swojemu małemu Akicie rozrywki w postaci kontaktów i zabaw z innymi pieskami. Jeżeli zauważysz, że próbuje dominować nad nimi, jest to znak, że wspólne spacery się skończyły, ale przy stabilnie psychicznym szczenięciu takie spacery można kontynuować co najmniej do końca pierwszego roku jego życia. Akita ma charakter podobny do kota, a więc lubi usystematyzowany tryb życia, co nie oznacza, że będzie się czuła zagubiona w całkowicie jej nieznanych, ekstremalnych warunkach. Jeżeli to wszystko już wiesz i w dalszym ciągu chcesz mieć Akitę, to możesz być pewien, że będziesz świetnym Panem dla Akity, a ona będzie dla Ciebie fantastycznym kompanem na 12 - 13 lat wspólnego życia, (średnia długość życia tej rasy). Akita ma bardzo duże poczucie własnej godności, ma charakter, którego nie warto tłumić, tylko po to, żeby pokazać kto tu jest Panem/Panią. Charakter Szpiców azjatyckich, do których należy Akita, został ukształtowany przez inną niż nasza kulturę cywilizacyjną, w której nie było miejsca na sentymenty, ciągłego przytulania, bez ustanku wymagania czegoś od psa. Wtedy Akita sama musiała podejmować decyzje, żeby przetrwać, i więc i teraz warto dać jej namiastkę tego co kiedyś było, oczywiście w ramach rozsądku. Zalety i wady + bardzo przywiązany do właściciela + niehałaśliwy + inteligentny + nadaje się do psich sportów + doskonały stróż + bez problemów pozostaje sam w domu - ma skłonność do dominacji - nieufny wobec obcych - nie nadaje się dla początkującego właściciela - bywa agresywny wobec innych zwierząt - ma silny instynkt myśliwski - wymaga systematycznej pielęgnacji, obficie linieje Ciekawostki Legendarna wierność Hachito Przywiązanie akity do swojego właściciela przeszło do historii za sprawą psa Hachito, należącego do doktora Ueno, wykładowcy tokijskiego uniwersytetu. Pies każdego ranka odprowadzał swojego pana na dworzec, oczekiwał go także o godzinie 18-tej, gdy profesor wracał do domu. Któregoś dnia Hachito na próżno oczekiwał swojego pana, doktor Ueno zmarł w pracy. Przez 10 lat pies pojawiał się na dworcu o tej samej porze a 7 marca 1935 roku znaleziono go tam martwego. W uznaniu jego wierności wystawiono mu widoczny na zdjęciu obok pomnik, który do dziś stoi przed budynkiem dworca Shibuya. Każdego roku Japończycy obchodzą rocznicę jego śmierci. Historia psa stała się inspiracją dla reżyserów filmowych, wyprodukowano o nim już dwa filmy. W jednym z nich zagrał nawet bardzo znany hollywoodzki aktor Richard Gere. Naukowców zainteresowała przyczyna zgonu Hachito, dlatego też po śmierci psa zdecydowali przeprowadzić sekcję jego zwłok. Stwierdzono, że jego serce zostało zaatakowane przez pasożyty co oznacza, że pies chorował na filariozę. Naukowcy najprawdopodobniej mieli jakieś wątpliwości, na wszelki wypadek serce, płuca, wątroba i śledziona zwierzęcia zostały zachowane w roztworze formaliny. Pod koniec 2010 roku przeprowadzono kolejne badania szczątków Hachiko, tym razem z wykorzystaniem nowoczesnych technologii, takich jak rezonans magnetyczny. W sercu i płucach psa odkryto komórki złośliwego nowotworu. Nie jest do końca jasne co było bezpośrednią przyczyną jego śmierci, ale profesor Hiroyuki Nakayama z zespołu naukowców, którzy ponownie przebadali szczątki Hachiko uważa, że pies mógł zejść z tego świata z powodu obu tych dolegliwości jednocześnie – filariozy i nowotworu. Długowłose akity W miotach akit japońskich rodzą się czasem psy długowłose. Otrzymują one wprawdzie rodowód, ale ze względu na niestandardowe owłosienie nie mogą być ani wystawiane, ani wykorzystywane w hodowli. Co ciekawe, długowłose szczenięta pojawiają się często w miotach po akitach mających doskonałe, w 100% japońskie pochodzenie. Akita japońska długowłosa ENZO Mori No Kodomo Znawcy rasy przypisują to wprowadzeniu na bardzo dawnym etapie kształtowania się rasy niespotykanego już dzisiaj psa karafuto, chow-chowa oraz samojeda. Powoduje to, że niektóre szczenięta o prawidłowym owłosieniu są nosicielami genu "długowłosego", mimo, że same mają włos zgodny ze wzorcem rasy. W efekcie w miocie po akitach krótkowłosych mogą urodzić się szczenięta długowłose, ale stanie się to jedynie wtedy, kiedy obydwoje rodzice są nosicielami tego genu. Jeśli tylko jedno z rodziców jest jego nosicielem żadne ze szczeniąt nie będzie długowłose. Oznacza to, że pies, nosiciel genu długowłosego kojarzony wyłącznie ze sukami, które tego genu nie posiadają, może nigdy nie dać potomstwa długowłosego, mimo, że sam ten gen przekazuje. Posiadacze akit długowłosych uważają, że są one bardziej towarzyskie niż krótkowłose, są ponadto delikatniejsze i bardziej cierpliwe w stosunku do dzieci a także bardziej podatne na szkolenie i szybciej się uczą. Jeśli ktoś nie ma zamiaru wystawiać i hodować, może warto zainteresować się długowłosą akitą ?Różnice pomiędzy akitą japońską i amerykańską Różnice między akitą japońską i amerykańską są tak wyraźnie, że ich rozróżnienie nie powinno sprawiać trudności. akita japońska akita amerykańska Mimo podobnego wzrostu amerykanin jest psem bardziej masywnym o szerszej klatce piersiowej i wydłużonych lędźwiach. Japończyk ma znacznie węższą klatkę piersiową, krótkie lędźwie i bardziej stromo kątowane kończyny. Amerykanin ma potężniejszą głowę z nisko osadzonymi uszami. Jeśli jest czymś zainteresowany, potrafi, w odróżnieniu od japończyka, marszczyć czoło. Są też istotne różnice w kolorze. Japończyk jest z reguły rudy lub pręgowany z białymi rozjaśnieniami na kufie, brzuchu łapach i spodniej stronie ogona. Szata amerykanina może występować w wielu kolorach a oprócz rozjaśnień mogą pojawiać się także łaty. U bardzo wielu psów w typie amerykańskim występuje czarna maska, której nigdy nie zobaczymy u japończyka. Do końca 1999 roku dozwolone było kojarzenie dwóch typów akity: japońskiego z amerykańskim. Obecnie, po podziale, jest to już zabronione. Jak znaleźć dobrą hodowlę ? Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, unikaj niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny. Wzorzec rasy FCI Wzorzec FCI nr 255 / wersja angielska AKITA FCI-St N° 255 TŁUMACZENIE : Olga Jakubiel. POCHODZENIE: Japonia. DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: UŻYTKOWOŚĆ: Pies do towarzystwa. KLASYFIKACJA Grupa 5 Szpice i psy ras pierwotnych. Sekcja 5 Szpice azjatyckie i rasy pokrewne. Bez prób pracy. ZARYS HISTORII RASY:Pierwotnie, wielkość japońskich psów wahała się od małej do średniej, i nie istniała żadna duża [japońska] rasa. Od 1603 roku, w okolicy Akity, używano do walk psów Akita matagi (były to średniej wielkości psy, polujące na niedźwiedzie). Od roku 1868 akita matagi krzyżowano z psami tosa i mastifami. W efekcie, gabaryty psów tej rasy zwiększyły się, lecz utracone zostały charakterystyczne cechy typu szpica. W 1908 roku zakazano walk psów; niemniej jednak zachowano tę rasę i poprawiono jej typ, czyniąc ją [jedyną] dużą japońską rasą. W efekcie, w roku 1931, dziewięciu największych i najwybitniejszych przedstawicieli rasy uznano za „pomniki przyrody”. Podczas drugiej wojny światowej (1939-1945) futer tych psów używano powszechnie do wyrobu mundurów wojskowych. Policja wydała rozkaz pojmania i konfiskaty wszystkich psów, z wyjątkiem owczarków niemieckich, do celów militarnych. Niektórzy miłośnicy rasy próbowali omijać rozkaz poprzez krzyżowanie akit z owczarkami niemieckimi. Po zakończeniu drugiej wojny światowej, drastycznie zmalała liczba akit; wśród ocalałych wyodrębniły się trzy niezależne typy: 1) akity matagi, 2) walczące Akity, 3) akity-owczarki. Sprawiło to, iż sytuacja rasy stała się niezwykle skomplikowana. Po wojnie, podczas procesu przywracania czystości rasy, krótkotrwałą popularność zdobył wykazujący cechy mastiffa i owczarka niemieckiego pies z linii Dewa – Kongo-go. Jednakże, rozsądni miłośnicy rasy nie uznali tego typu psa za odpowiadający wymogom japońskiej rasy; poczynili więc próby wyeliminowania wpływu wcześniej użytych do hodowli ras, poprzez krzyżowanie ocalałych psów z akitami matagi, w celu przywrócenia pierwotnej czystości rasy. Uzyskali w ten sposób stabilny, czysty typ dużej rasy psa, w obecnie znanym kształcie. WRAŻENIE OGÓLNE: Duży, mocny, harmonijny pies o dużej masie; silnie zaznaczone drugorzędowe cechy płciowe, z zachowaniem wielkiej szlachetności i dostojeństwa; mocna budowa. ISTOTNE PROPORCJE: Stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia (od najbardziej wysuniętego do przodu punktu łopatki do szczytu zadu) wynosi 10:11, przy czym tułów jest nieco dłuższy u suk, niż u psów. USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT: Spokojny, wierny, posłuszny i pojętny. GŁOWA: OKOLICA MÓZGOCZASZKI : Czaszka: Wielkości proporcjonalnej do tułowia. Czoło szerokie, z wyraźną bruzdą. Brak zmarszczek. Stop: Zaznaczony. OKOLICA TWARZOCZASZKI: Nos: Duży i czarny. Nieznaczny i rozproszony brak pigmentu dopuszczalny wyłącznie u białych psów, ale zawsze preferowany czarny [pigment]. Kufa: Umiarkowanie długa i mocna, z szeroką nasadą, zwężająca się, lecz nie spiczasta. Grzbiet nosa prosty. Szczęka i żuchwa oraz uzębienie: Zęby mocne; zgryz nożycowy. Wargi: Napięte. Policzki: Umiarkowanie rozwinięte. Oczy: Stosunkowo małe, niemal trójkątnego kształtu ze względu na uniesiony zewnętrzny kącik oka; umiarkowanie szeroko rozstawione; ciemnobrązowe – im ciemniejsze, tym lepsze. Uszy: Stosunkowo małe, grube, trójkątne, nieco zaokrąglone na końcach, umiarkowanie szeroko rozstawione, stojące i nieco pochylone do przodu. SZYJA: Gruba i umięśniona, bez łałoku, harmonizująca z głową. TUŁÓW: Grzbiet: Prosty i mocny. Lędźwie: Szerokie i umięśnione. Klatka piersiowa: Głęboka; przedpiersie dobrze rozwinięte; żebra umiarkowanie wysklepione. Brzuch: Dobrze podciągnięty. OGON: Wysoko osadzony, gruby, noszony mocno zwinięty nad grzbietem; gdy ogon jest opuszczony jego koniec sięga niemal stawu skokowego. KOŃCZYNY: KOŃCZYNY PRZEDNIE : Łopatki: Umiarkowanie ukośne i rozwinięte. Łokcie: Przylegające. Przedramiona: Proste, o mocnym kośćcu. KOŃCZYNY TYLNE: Dobrze rozwinięte, mocne, umiarkowanie kątowane. ŁAPY: Grube, okrągłe, wysklepione i zwarte. CHÓD/RUCH: Sprężysty i energiczny chód. SZATA: WŁOS: Włos okrywowy szorstki i prosty; podszycie miękkie i gęste; kłąb i zad okryte nieco dłuższym włosem; włos na ogonie nieco dłuższy, niż na reszcie ciała. MAŚĆ: Rudo płowa, sezamowa (rudo płowe włosy z czarnymi koniuszkami), pręgowana i biała. Wszystkie wspomniane wyżej kolory, z wyjątkiem białego, muszą mieć „urajiro”. (Urajiro = biaława szata po bokach kufy, na policzkach, spodzie żuchwy, szyi, klatce piersiowej, tułowiu i ogonie oraz wewnętrznej stronie kończyn). WIELKOŚĆ: Wysokość w kłębie: Psy: 67 cm, Suki: 61 cm. Tolerancja 3 cm powyżej i poniżej. WADY: Wszelkie odstępstwa od wyżej wymienionych cech należy uznać za wady, których ocena powinna być proporcjonalna względem ich stopnia i zasięgu. - Sucze psy / samcze suki. - Przodozgryz lub tyłozgryz. - Brakujące zęby. - Niebieski język lub język w czarne plamy. - Tęczówka jasnego koloru. - Krótki ogon. - Bojaźliwość. WADY DYSKWALIFIKUJĄCE: - Agresja lub nadmierna bojaźliwość. - Niestojące uszy. - Zwisający ogon. - Długi włosy (kosmaty). - Czarna maska. - Znaczenia na białym tle. Każdy pies, przejawiający fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości, powinien zostać zdyskwalifikowany. Uwaga: Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny. Źródło: Tak wygląda pies akita Polska Presss GrupaAkita to wbrew pozorom bardzo niebezpieczny pies. Rasa Akita została wyhodowana w Japonii, pierwotnie do walk psów, później wykorzystywany również do polowań. Współcześnie pełni funkcje psa stróżująco-obronnego oraz psa-towarzysza. Są to największe psy spośród ras japońskich. Akity polują na niedźwiedzieAkita to rasa myśliwskich szpiców japońskich, przeznaczona pierwotnie do walk psów i do polowania na grubą zwierzynę – dzika, jelenia i czarnego niedźwiedzia oraz do ciągnięcia ciężkich ładunków. Pies akita nieufny wobec ludziAkity nie tolerują innych psów, są nieufne wobec ludzi. Mają zdecydowany charakter. Wymagają konsekwentnego, ale równocześnie łagodnego prowadzenia. Akita jest psem o wysokim stopniu dominacji oraz potrzebie wyraźnej hierarchii w grupie. Akita nie dla dzieciJak twierdzą specjaliści, przedstawiciel tej rasy nie jest raczej polecany dla dzieci, choć zwykle dobrze się z nimi dogaduje, jeśli zostanie prawidłowo wychowany. Ze względu na siłę i rozmiary szczególnego nadzoru wymagają jego kontakty z kilkulatkami. Trzeba też pamiętać, że wobec obcych maluchów może być mało wyrozumiały. Najmniej inteligentne psy. Te rasy uchodzą za najgłupsze [RANKING] Jaki jest pies akita a jaka jest suka. Na to pytanie musi sobie odpowiedzieć każdy, kto chce trafnie wybrać szczeniaka. Jeśli chodzi o budowę i wygląd to pies akita inu ma około 67cm w kłębie i jest nieznacznie krótszy niż suczka tej rasy. Pies akita inu jest odważniejszy i tęższy, lepiej nadaje się do obrony posesji. Dla większości osób pies akita jest bardziej reprezentacyjny. Mając ładnego psa możemy oferować nim krycie i dzięki temu możemy utrzymać linię hodowlaną naszego psa bez konieczności wychowywania szczeniąt. Jak wiadomo psy nie mają cieczki. Problem pojawia się wtedy, gdy sąsiad ma suczkę, która aktualnie przechodzi cieczkę. Wtedy przez naszego pieska przechodzi burza hormonów - Jak to u pełnych energii samców bywa, chciałby tą energię rozładować. Wtedy najlepiej jest nie dopuszczać ich do siebie. Kiedy nie są w pobliżu jest wszystko w normie. Wiem, że istnieją różne sposoby natury medycznej na rozwiązanie tego problemu, ale ja tego nie stosuję, więc nie będę się rozpisywał na ten temat. Jeśli jesteście Państwo właścicielami psów i uważacie, że coś w tym artykule nie jest prawdą lub, jeśli można tu coś dopisać to proszę dać mi znać na adres e-mail a ja to tutaj opublikuję. menu Atlas psów » Lista ras » Dog selector Ogłoszenia » Lista ogłoszeń » Dodaj nowe Przydatne adresy » Hodowle» Reproduktory» Weterynarze» Gabinety fryzjerskie» Szkoły treserskie» Sklepy zoologiczne» Hotele dla psów» Kluby i stowarzyszenia » Dodaj adres Galeria zdjęć Filmy Aktualności Poradnik Turystyka » kalendarz imprez » porady » noclegi zgłoś imprezę/szkolenie dodaj miejsce noclegowe O nas reklama You need to upgrade your Flash PlayerThis is replaced by the Flash content. Atlas psów - lista ras: Akita « Airedale terrier | Wszystkie rasy | Akita Amerykańska » Dane ogólne Długość życia: 12-15 lat Pies wzrost: 64-70 cm Pies waga: 30-40 kg Suka wzrost: 58-64 cm Suka waga: 22-30 cm Informacje o rasie Wzorzec rasy » Hodowcy » Reproduktory » Ogłoszenia - szczeniaki/psy » Porady i artykuły » Mini galeria Galeria zdjęć » Filmy » Cechy tej rasy:

jak wygląda pies akita