wyrazy na ó zamknięte
Sylaby podzielić można na dwa rodzaje: Sylaby zamknięte – takie, które zakończone są spółgłoską. Sylaby zamknięte odnaleźć można w tych wyrazach, które zakończone są na spółgłoski (np. bizon, kubek, pies ). Sylaby otwarte – takie, które zakończone są samogłoską. Sylaby otwarte można zidentyfikować
przeczytajcie tekst a następnie zapisz je w zeszycie wszystkie wyrazy zawierające ó zamknięte i wyjaśnij ich pisownię według wzoru makówka bo makowy chociaż dziewczynki prawie co wieczór rozmawiają ze sobą przez internet to że nie wysyła nowej przyjaciółce i szóstą pocztówkę ze zdjęciem swojej miejscowości .Jeszcze podczas wakacji Martyna mówiła jej,że zbiera
Jedna z zasad mających pomóc uczniom w przyswajaniu zasad ortograficznych głosi, że literę ó należy pisać, jeśli w formach fleksyjnych danego wyrazu lub w wyrazach spokrewnionych zachodzi wymiana na o lub e. Niewątpliwie osiem i ósemka należą do tej samej rodziny wyrazów. Zajmujący się poprawnością ortograficzną zwracają
O kreskowane, „ u ” lub „ o ” z kreską, „u” kreskowane, „u” zamknięte (majuskuła: Ó, minuskuła: ó) – dwudziesta pierwsza litera alfabetu polskiego. Dawniej w języku polskim oznaczała iloczas, to znaczy długie o, które później przeszło w pochylone o (głoska pomiędzy o a u ).
Nauczyciel sprawdza z uczniami wykonane przez nich zadania, odpowiada na ewentualne pytania, dokonuje podsumowania wprowadzonych na lekcji wiadomości. 5. Bibliografia . Mikołajczuk A., Pisownia polska [w:] Wielki słownik ortograficzno‑fleksyjny, pod red. J Podrackiego, Bertelsmann Media, Warszawa 2001, s. XXIII‑XXV.
Wie Kann Ich Mit Einem Mann Flirten. Najlepsza odpowiedź bór bóbr wór król gór gród bród (ale nie zanieczyszczenie, tylko np. płytszy odcinek koryta rzecznego) chór przyłóż dołóż odłóż wyłóż krój wykrój odkrój przekrój skóra skórzane królowa królewski krótki ósemka ós trójkąt zespół ekspertów produktów szlabanów korkociągów korków kroków krów baranów osłów knurów kogutów kotów psów staników podkolanówki ogórek kredytów banków zamków kłócić mrówka mrówkojad mrówkolew mózg ból oczodół grób bób lód klasówka kartkówka stój dwója trójka czwórka szóstka siódemka mól mój miód słód sól kierowników dyrektorów rów sznurówka krówka gwóźdź twój dóbr pogniótł lokówka córka bóg Kraków króliki pszczółka kózka płótno późno czółno sójka żółw żółty różowy domów parowóz łóżko półka mówić północ wschód zachód spośród gnój rój konwój Odpowiedzi blocked odpowiedział(a) o 19:03 wór wzór wróg włóczka wróbel ów wówczas ówczesny królik sójka który która/ które\ tchórz półka czółno żółty żółw póty dopóki krów kroków Kraków blocked odpowiedział(a) o 19:05 mrówka dziejów ( dzieje) Bóg mieszkańców róg komórka córka mój przyjaciół wyrazów dwóch bliźniaków języków psów blocked odpowiedział(a) o 19:08 mrówka dziejów ( dzieje) Bóg mieszkańców róg komórka córka mój przyjaciół wyrazów dwóch bliźniaków języków psów blocked odpowiedział(a) o 19:11 zółw królik krówka spódnica ósemka swój mój pokój róg Adiii odpowiedział(a) o 19:55 rów wół pół pokój mój twój która krótko blocked odpowiedział(a) o 21:00 bóbr mrówka ósemka dóbr trójka tchórzliwy ogólny wkrótce wór wzór wróg włóczka wróbel ów wówczas ówczesny królik sójka który która/ które\ tchórz półka czółno żółty żółw póty dopóki krów kroków Kraków mrówka dziejów ( dzieje) Bóg mieszkańców róg komórka córka mój przyjaciół wyrazów dwóch bliźniaków języków psów zółw królik krówka spódnica ósemka swój mój pokój róg rów wół pół pokój mój twój która krótko bóbr mrówka ósemka dóbr trójka tchórzliwy ogólny wkrótce alano odpowiedział(a) o 21:34 stół - wiózł - trójka - przyjaciółka - niósł - siódmy - skrót - mówić - powtórzyć EKSPERTkasia222 odpowiedział(a) o 22:31 król Kraków niósł róg pióro róża makówka klasówka gniótł bór wróbel wiewiórka pomógł ogórek jaskółka lokówka mrówka pocztówka wróg góral miód sól królik stół borówka [LINK] chórprzyłóżdołóżodłóżwyłóżkrójwykrójodkrójprzekrójskóraskórzanekrólowakrólewskikrótkiósemkaóstrójkątzespółekspertówproduktówszlabanówkorkociągówkorkówkrokówkrówbaranówosłówknurówkogutówkotówpsówstanikówpodkolanówkiogórekkredytówbankówzamkówkłócićmrówkamrówkojadmrówkolewmózgbóloczodółgróbbóblódklasówkakartkówkastójdwójatrójkaczwórkaszóstkasiódemkamólmójmiódsłódsólkierownikówdyrektorówrówsznurówkakrówkagwóźdźtwójdóbrpogniótłlokówkacórkabógKrakówkrólikipszczółkakózkapłótnopóźnoczółnosójkażółwżółtyróżowydomówparowózłóżkospośródgnójrójkonwójmówićpółnocwschód blocked odpowiedział(a) o 16:04 zespółekspertówproduktówszlabanówkorkociągówkorkówkrokówkrówbaranówosłówknurówkogutówkotówpsówstanikówpodkolanówkiogórekkredytówbankówzamkówkłócićmrówkamrówkojadmrówkolewmózgbóloczodółgróbbóblódklasówkakartkówkastójdwójatrójkaczwórkaszóstkasiódemkamólmójmiódsłódsólkierownikówdyrektorówrówsznurówkakrówkagwóźdźtwójdóbrpogniótłlokówkacórka bógKrakówkrólikipszczółkakózkaJeszcze są inne x) witaj chcesz wierszyk o ó ?,, Ortofrafię znam na pamięć choć z niechęcią idę na dyktando wszystkie znam regółykrzyżówka i klasówka co wspólnego mają ? ależ tak !końcówka - ówka występóje zapamiętaj ówka jest tu obowiązkowa Uważasz, że ktoś się myli? lub
LITERA Ó Ó to dwudziesta pierwsza litera alfabetu polskiego. Dawniej w języku polskim oznaczała iloczas, to znaczy długie o, które później przeszło w pochylone o (głoska pomiędzy o a u). Następnie jej wymowa zaczęła się przekształcać w "u" aż do całkowitego zrównania w wymowie. Zapis nadal jednak pozostaje odmienny (ó i u). W polskich książkach ó pojawiło się w roku 1654, w drukach wychodzących z drukarni Akademii Zamojskiej. Warto jednak pamiętać, że ó zachowało się w niektórych gwarach góralskich, np. cieszyńskiej, żywieckiej itp. Na Podhalu wymowa jest bardziej zbliżona do "o", niż do "u". Wyrazy takie jak np. pary Bug i Bóg, lud i lód wymawia się w tych gwarach inaczej i nie potrzeba mówić całego zdania by wiedzieć, czy mowa o Bugu czy o Bogu, ludzie czy lodzie. Brzmienie głoski "ó" można usłyszeć w piosenkach zespołów folkowych, np. Golec uOrkiestry. Jest także używana w językach: dolnołużyckim, czeskim, węgierskim, hiszpańskim, kaszubskim, islandzkim, wietnamskim i serbo-chorwackim. Oznacza różny dźwięk w zależności od dialektu, od o/u poprzez i/y do e. Alfabet Alfabet to najpopularniejszy system zapisywania mowy, którego nazwa pochodzi od starogreckich nazw pierwszych liter alfabetu: alfa i beta. Jest to fonetyczny system pisma, w którym każdy znak (zwany literą) odpowiada zasadniczo jednemu dźwiękowi – głosce (samogłosce lub spółgłosce). W tym rozumieniu alfabety są różne, gdy ich zasadnicze zestawy liter różnią się krojem pomiędzy sobą, np. alfabet grecki, alfabet łaciński i alfabet cyrylicki są różne, a alfabet polski i alfabet niemiecki są tylko wariantami alfabetu łacińskiego. To rozumienie terminu "alfabet" jest równoznaczne z terminem "pismo" (np. pismo łacińskie = alfabet łaciński). W takim rozumieniu alfabet odróżnia się zarówno od pism niefonetycznych (ideograficznych lub mieszanych), jak i od innych typów pism fonetycznych (jak: abdżad, abugida i sylabariusz). Te pozostałe rodzaje pism fonetycznych, również niekiedy bywają nazywane alfabetami, co nie jest całkiem poprawne. Alfabetem na przykład nie jest pismo ideograficzne lub pismo złożone, (np. pismo chińskie, czy też hieroglify) ani pismo sylabyczne (np. pismo japońskie). Alfabety dzielą się na: linearne (każda następna litera w słowie zapisywana jest w jednej linii z literą poprzedzającą; jak w alfabecie łacińskim), nielinearne (samodzielne litery, składające się na jedną sylabę, układane są w grupy tworzące kwadraty, a dopiero sylaby zapisywane są w jednej linii, jedna po drugiej; jedynym żywym przykładem jest alfabet koreański czyli hangul). Alfabety dzielą się też na dwuszeregowe i jednoszeregowe, ze względu na to, czy posiadają systemy małych i wielkich liter (np. alfabet łaciński, grecki, cyrylicki i ormiański) czy też tylko jeden system liter (np. alfabet gruziński, koreański, syryjski, koptyjski, gocki, runiczny i inne alfabety historyczne, dziś martwe). Alfabet narodowy to zestaw liter i innych, uzupełniających znaków pisma, używany dla danego języka lub narodu, ułożony w tradycyjnym, ustalonym porządku. W tym rozumieniu alfabety są różne, choć stanowią warianty narodowe tego samego pisma alfabetycznego, gdy posiadają własne, odrębne znaki, np. alfabet polski różni się od alfabetu niemieckiego, gdyż (zasadniczo) nie używa liter v i q, oraz wcale nie używa liter ä, ö i ß, a za to używa liter ą, ł i ź, których nie używa alfabet niemiecki. Natomiast alfabet angielski nie różni się od poklasycznego alfabetu łacińskiego, gdyż (zasadniczo) używa tylko tych samych 26 liter. W tym sensie mówi się, że alfabety to zamknięte systemy pisma – liczba występujących w nich znaków zmienia się bardzo rzadko, a zmiany (dodanie znaków, usunięcie znaków) prowadzą do powstania nowego alfabetu. Z licznymi alfabetami narodowymi mamy do czynienia przede wszystkim w przypadku pisma łacińskiego i pisma cyrylickiego (cyrylicy). Podobnie terminem "alfabet" określa się inne sposoby przekazywania informacji na odległość, nie będące systemami pisma: flagowy, semaforowy, Morse'a, palcowy. Alfabet polski, zwany dawniej: abecadło to alfabet używany do zapisu języka polskiego. Oparty jest on na alfabecie łacińskim i składa się obecnie z 32 liter (dużych i małych), w tym z sześciu liter ze znakami diaktrycznymi - czyli tak zwanych "polskich liter" używanych wyłacznie w języku polskim. a ą b c ć d e ę f g h i j k l ł m n ń o ó p r s ś t u w y z ź ż A Ą B C Ć D E Ę F G H I J K L Ł M N Ń O Ó P R S Ś T U W Y Z Ź Ż Oficjalnie litery z alfabetu łacińskiego: Q, V i X nie są zaliczane do liter polskiego alfabetu, gdyż w polskim słowotwórstwie nie ma potrzeby ich stosowania. Występują one tylko w wyrazach pochodzenia obcego, czyli zapożyczonych. Rada Języka Polskiego uzasadnia, iż brzmienie wszystkich, nawet nowo wymyślanych, wyrazów w języku polskim da się zapisać zgodnie z regułami polskiej ortografii tylko za pomocą 32 liter, bez użycia liter X, V i Q. Niemniej, te trzy łacińskie litery towarzyszą językowi polskiemu w wyrazach obcych i obcojęzycznych, przekształcając się zazwyczaj w litery polskiego alfabetu w miarę powszednienia stosowania wyrazów zawierających te litery. Ciekawostka: Zdanie "Mężny bądź, chroń pułk twój i sześć flag." zawiera wszystkie litery polskiego alfabetu, każdą dokładnie raz. Poniżej zaprezentowano statystyczną, procentową częstotliwość występowania poszczególnych liter w języku polskim: aąbcćde 8,91%0,99%1,47%3,96%0,40%3,25%7,66% ęfghijk 1,11%0,30%1,42%1,08%8,21%2,28%3,51% lłmnńoó 2,10%1,82%2,80%5,52%0,20%7,75%0,85% pqrsśtu 3,13%0,14%4,69%4,32%0,66%3,98%2,50% vwxyzźż 0,04%4,65%0,02%3,76%5,64%0,06%0,83% Jak widać z zestawienia, najczęściej używaną literą w języku polskim jest litera "a", natomiast najrzadszą jest litera "x". Opracownie własne na podstawie materiałów w:
autor gier : Wiesława Kopf, Anna Grzegory, Sabina Piłat, Aleksandra Schoen-Kamińska By przejść do wybranej gry – należy kliknąć odpowiadający jej obrazek: Skojarzenia – wyrazy z ó ó czy u? Znajdź wyrazy z u Dobierz odpowiednie sylaby Wierszyk z „-uje” Zaznacz wyrazy z „Ó” i „U” Na końcu jest nagroda. Dobierz pasujące wyrazy. Wyrazy z „Ó” wymiennym Zaznacz powtarzające się wyrazy. „Ó” niewymienne Wyrazy z „ó” i „u” Zondler odlatuje balonem. „Ó” wymienne – prawda czy fałsz Przygotuj pizzę. „ó” czy „u” Zondler zjeżdża po linie O albo U Strzelaj gole U/Ó ze Smokiem Wawelskim w tle – piosenka (12 wyrazów) U/Ó ze Smokiem Wawelskim w tle – bajka (24 wyrazy) U/Ó ze Smokiem Wawelskim w tle – bajka (24 wyrazy) About Latest Posts
Ó i U – zasady pisowni W polszczyźnie samogłoska U (tylna, zaokrąglona) ma dwie formy zapisu. Mowa tu o Ó (zwanym często „O kreskowanym” lub „U zamkniętym”) oraz U (zwanym „U otwartym”). Taki stan rzeczy wynika ze zmian historycznych. By nieco bliżej poznać te procesy, trzeba przenieść się do okresu, w którym w naszym języku występowały jeszcze jery, zapisywane graficznie jako ь (miękki) i ъ (twardy), a układem głosek rządziło prawo otwartej sylaby. Zgodnie z tą zasadą każda zgłoska musiała kończyć się samogłoską lub półsamogłoską. Półsamogłoskami (ze względu na skrócony czas wymowy) były właśnie jery. W wyrazach, które dzisiaj kończą się spółgłoską, historycznie na końcu występowały jery słabe. Np. mrozъ (mróz), lodъ (lód). Najprawdopodobniej w XI stuleciu nastąpił zanik jerów. Konsekwencjami były m. in. powstanie E ruchomego oraz wzdłużenie zastępcze. W wyniku drugiego procesu doszło do wydłużenia czasu artykulacji samogłoski tworzącej sylabę poprzedzającą tę, w której występował jer. Np. mrõz, lõd. W XVI stuleciu w języku polskim zanikł iloczas (rozróżnienie na długie i krótkie samogłoski). Wtedy to długie õ zaczęło upodabniać się do dzisiejszej głoski U. W użyciu został jednak zapis historyczny, czyli Ó oznaczające pochylone O. Przykłady: mróz, lód. Zasady pisowni Ó W języku polskim Ó piszemy: W formach fleksyjnych lub pokrewnych dochodzi do wymiany Ó na O i E. Przykłady: wór – worem, lód – lodu, pióro – pierze, plótł – pleść. Gdy występujące w rdzeniach czasowników formy jednokrotnej Ó w formie wielokrotnej wymienia się na A. Przykłady: mówić – mawiać, zwrócić – zwracać, przewrócić – przewracać. W przyrostku -ów będącym końcówką dopełniacza liczby mnogiej rzeczowników rodzaju męskiego. Przykłady: komputerów, samochodów, zeszytów. W przyrostkach -ów, -ówka, -ówna. Przykłady: Kraków, Raków, kartkówka, żarówka, Nowakówna. Wyjątkami są wyrazy: zasuwka, wsuwka, skuwka, zakuwka, okuwka, odkuwka, przesuwka. Zawarte w nich U nie jest częścią przyrostka, lecz rdzenia: zasuwać, wsuwać, skuwać, zakuwać, okuwać. W nielicznych wyrazach zaczynających się na Ó. Przykłady: ósmy, ósemka, ówdzie, ówczesny. W wyrazach, w których występowanie Ó da się uzasadnić historycznie. Przykłady: chór, góra, król itd. Bardzo ważną zasadą, o której należy pamiętać, jest niewystępowanie Ó na końcu wyrazów. Zasady pisowni U W języku polskim U piszemy: W wielu przyrostkach, głównie tych o charakterze zdrabniającym: -uch, -uchna, -uchny, -ula, -ulek, -uleńka, -ulka, -ulo, -unek, -unia, -uńcia, -us, -usia, -uszek, -uszka, -uszko, -uś, -uśki, -utki. Przykłady: dzieciuch, córunia, tatunio, maluszek, złociutki, miluśki, dziadziuś. W formach czasu teraźniejszego zakończonych na -uję, -ujesz, -ujemy, -ujecie itp. Przykłady: dziękuję, pakuję, dziękujesz, pakujesz, dziękujemy, pakujemy, dziękujecie, pakujecie. Na początku i na końcu wielu wyrazów, np. uwaga, udo, uczynek, zamku, ganku, poranku. We wszystkich tych sytuacjach, kiedy pisownia Ó nie ma uzasadnienia. Warto zapamiętać, że w formach takich, jak np. malunek, maluję, malujący, napiszemy U pomimo pokrewieństwa z formą bezokolicznika malować. U jest bowiem częścią stałej końcówki. Ważnymi przykładami są również czasowniki kuć, psuć i snuć. W nich także napiszemy U, chociaż są spokrewnione ze słowami kowal, psować (forma dawna) i osnowa. Mamy tu do czynienia jeszcze z prasłowiańską obocznością u : -ow. Bardzo dobrze widoczna jest ona w czasownikach zakończonych w bezokoliczniku na –ować, które w czasie teraźniejszym przyjmują np. końcówkę -uję. Przykład: hamować : hamuję.
wyrazy na ó zamknięte
